ၾကံဳတုန္းၾကိဳက္တုန္းေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက မိုက္တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပရဦးမယ္ဗ်။ အရက္ေသာက္တတ္တဲ့လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အရက္မူးလာရင္ ေသြးဆိုးတတ္ၾကတယ္။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းထိပ္က ကိုဂ်က္ဖုန္းအေၾကာင္းေပါ့။ သူကအရက္စြဲေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ရြာထဲမွာ အလွဴအတန္း မဂၤလာေဆာင္ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ေရာလူပါ အင္တိုက္အားတိုက္ ကူလုပ္ေပးတယ္။ အဲ… လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းနဲ႔ ေတာ့ေသာက္တတ္တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ကိုဖုန္းတစ္ေယာက္ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုကို ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေသာက္ၾက စားၾက လုပ္ကိုင္ၾကတာဆိုေတာ့ ကိုဖုန္းတစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္သူဘယ္ေလာက္ေသာက္မိလို႔ ေသာက္မိမွန္းေတာင္မသိပါဘူး။ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ေတာ့ သိုင္းကြက္အျပည့္နင္းျပီး ျပန္လာေနတယ္။
အဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အျပင္ကျပန္လာတာနဲ႔တိုးေရာ။ ေရွ႕ကယိုင္ထိုးယိုင္ထိုးနဲ႔ သြားေနတာ မဂၤလာေဆာင္အိမ္က ျပန္လာတဲ့ ကိုဖုန္းၾကီးမွန္းသိလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူကို စခ်င္ေနာက္ခ်င္တာနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ကို ျဖည္းျဖည္းစီးလာရင္း…
“တီ..တီ…တီ”
ဆုိင္ကယ္ဟြန္းတီးလိုက္တာေပါ့။ ကိုဖုန္းလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုင္ကယ္မီးေရာင္က မ်က္လံုးကိုထိုးထားေတာ့ စိတ္တိုသြားတဲ့ပံုစံနဲ႔
“ေဟ့…တီ..တီေတြ၊ ကၽြတ္ေတြ၊ ေမွ်ာ့ေတြ လုပ္မေနနဲ႔ ငါကေျမြေပြးေတာင္ မေၾကာက္ဘူးကြ။ သိလား”
ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း
“တိုက္ပစ္လိုက္မွာေနာ္။ တိုက္လိုက္မွာ”
“ေအး မင္းတိုက္လည္း ငါမေသာက္နိုင္ေတာ့ပါဘူးကြာ။ ငါေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီ”လို႔ေျပာျပီး သူ႔အိမ္ထဲကို သိုင္းကြက္နင္းျပီး ၀င္သြားပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ။
No comments:
Post a Comment