အလြမ္းဇာတ္

ကၽြန္ေတာ္ blog ေရးလာတဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အလြမ္းစာေတြ ေရးတာနည္းပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ အဲဒီလိုေရးဖို႔ကိုလည္း အားမသာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သလိုပဲ blog ေရးတဲ့အခါမွာလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္စရာေလးေတြပဲ ေမးမိတယ္။ အခုေတာ့… ဒီဇာတ္လမ္းကိုေရးမယ္။ ဒီလိုေရးရတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္ သိရသေလာက္ အလြမ္းဇာတ္၊ ေၾကကြဲဖြယ္ဇာတ္လမ္းေတြထက္ ဒီဇာတ္လမ္းက ပိုခံစားရမယ္ လို႔ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းကို ျဖစ္ရပ္မွန္လို႔ ယံုခ်င္လည္း ရပါတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ လက္ခံထားခ်င္လည္း ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းကို သူငယ္ခ်င္းတို႔သိေအာင္ ေရးျပလိုက္ပါၿပီ။ ။
စာမ်က္ႏွာ (၁)
          ဒီေန႔ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းကို ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေျပာင္းလာတယ္ေလ။ အရမ္းေခ်ာတာပဲ သိလား။ ႏွာတံေလးကိုကလည္း စင္းလို႔။ အရပ္ကလည္း ျမင့္တယ္။ ေယာက္်ားေလးတန္မယ့္နဲ႔ မ်က္ႏွာေလးကလည္း ရွင္းလိုက္တာ။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး၊ မႈတ္ဆိတ္ေမႊးေနရာေတြကလည္း စိမ္းေနတယ္။ ဂူဂၽြန္ၿဖိဳးတို႔၊ ရိန္းတို႔ ေခ်ာတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ လက္မခံခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ “ေမာင္” လို႔ ကၽြန္မတိတ္တခိုးနာမည္ေပးထားတဲ့ မင္းသားေလးက ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေခ်ာတယ္လို႕ ေျပာခ်င္စိတ္မရွိေအာင္ လႊမ္းမိုးႏိုင္ခဲ့ၿပီေလ။
စာမ်က္ႏွာ (၂)
          ေမာင္ကေလ စာလည္းေတာ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔အခန္းမွာ စာေတာ္တဲ့လူေတြထဲမွာက ေမာင္ကအေတာ္ဆံုးပဲလို႔ ကၽြန္မထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္လို႔ေထာက္ခံၾကတဲ့ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေမာင္ဒီေန႔ အက်ၤ ီအျဖဴ လက္ရွည္ေလးနဲ႔ က်က္သေရရွိလိုက္တာ။ ေမာင္ရယ္.. ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၿပီ။ မိန္းကေလးက စရမွာလားကြယ္။
စာမ်က္ႏွာ (၃)
          ဒီေန႔… အခန္းထဲက ေကာင္မေလးေတြ စကား၀ိုင္းထဲမွာ ေမာင္က မင္းသားတစ္ေယာက္ပဲ။ ကၽြန္မ မနာလိုဘူးေမာင္ရယ္။ ေမာင့္မွာ ပိုင္ရွင္မရွိေသးေတာ့ ၀ိုင္းၿပီးေမွ်ာ္လင့္ၾကတာကလည္း အျပစ္မဟုတ္ေပမယ့္ ေမာင့္ရဲ႕ ပိုင္ရွင္က ကၽြန္မ မျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္မိတယ္ေမာင္ရယ္။ သူတို႔လည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာကို ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္တာေပါ့။ ဒီေန႔ ေမာင့္ကို ကၽြန္မက အရင္ၿပံဳးျပလိုက္တယ္။ ေမာင္မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။ ေနႏိုင္လိုက္တာမ်ား.. မုန္းစရာ။ ဟြန္း…။
စာမ်က္ႏွာ (၄)
          ေမာင့္စားပြဲခံုထဲမွာ ပို႔စကတ္တစ္ေစာင္ေတြ႕တယ္တဲ့။ စိတ္တိုလိုက္တာမွ အရမ္းပဲ။ ေမာင့္ေဘးမွာ ကၽြန္မ မရွိလို႔ ေမာင္ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးနဲ႕ ႀကံဳရတာ။ ေတာ္ၿပီ။ ေမာင့္အေျပာကို မေစာင့္ေတာ့ဘူး။ မိန္းကေလးက စေျပာရင္ ေစ်းက်မယ္မွန္းသိရက္နဲ႔ ကၽြန္မေတာ့ ဒီမီးထဲစြတ္တိုးခ်င္လွၿပီ။ နက္ျဖန္ေတာ့ ဒီအစီအစဥ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ့မယ္။ ေတြ႕ခ်င္လွၿပီေမာင္ရယ္။
စာမ်က္ႏွာ (၅)
          ဒီေန႔ ကၽြန္မ အလွဆံုး၀တ္စားထားၿပီး ေမာင္ လာေနၾကလမ္းထိပ္မွာ ေစာင့္ေနမိတယ္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ကလည္း နီးေနၿပီ။ ေမာင္က ေရာက္မလာေသးဘူး။ ေမာင္ ေနမ်ား မေကာင္းဘူးလားကြယ္။ ၉ နာရီထိုး ေက်ာင္းတက္မွာကို ၈ နာရီခြဲတဲ့အထိ ေမာင္ထြက္မလာေသးဘူး။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္း ရပ္ေစာင့္ေနရတာကို ေကာင္ေလးေတြကလည္း ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္နဲ႔။ ေနပါေစ… ကၽြန္မအလွကို သူတို႔ျမင္ဖို႔မလိုဘူး။ ေမာင္အသိအမွတ္ျပဳရင္ေတာ္ပါၿပီ။ ၈ နာရီ ၄၅ မိနစ္။ ေဟာ.. ေမာင္လာၿပီ။ ဒီေန႔ေတာ့ ေမာင္ တစ္ခုခုကို ေလာေနသလိုမ်ိဳး။ ေမာင့္ကို ေတြ႕ကတည္းက ကၽြန္မ ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ။ ေမာင္မျမင္ႏိုင္ေသးမွန္းသိရက္နဲ႔ ကၽြန္မ အေ၀းကေန ၿပံဳးျပေနမိတယ္။ ေမာင္အနားကို ေရာက္လာၿပီ။ ေမာင္… ေမာင္.. ေမာင္ မျမင္ဘူး။ ေက်ာ္သြားေတာ္မယ္။ ကၽြန္မ သိကၡာေတြ ခ၀ါခ် အရဲစြန္႔ၿပီး ေမာင့္ကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။
          “ဟိတ္”
          ေမာင္မၾကားေသးဘူး။ တစ္ခုခု အေရးႀကီးေနတဲ့ပံု။ နာရီကိုပဲ ငံု႕ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ထပ္ေခၚလိုက္တယ္။
          “ဟိတ္ ေမာင္လို႔ဆို”
          ေမာင္ၾကားၿပီး လွည့္ၾကည့္လာၿပီ။ ကၽြန္မ အလွဆံုးေမာင့္ကို ၿပံဳးျပေနမိတယ္။
          “ဟိတ္ ေစာင့္ေနတာၾကာၿပီ ဘာလုိ႔ေနာက္က်ေနတာလဲ ေျပာ”
          ကၽြန္မနည္းနည္းခၽြဲၿပီးေျပာၿပီးမွ သိလိုက္တယ္။ ေမာင္နဲ႕ ကၽြန္မဘာမွ မဆိုင္ေသးဘူးေလ။ အဲ.. အဲဒါကို ေမာင္ေလ ကၽြန္မကို တစ္ခြန္းတည္းေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။ ရက္စက္လိုက္တာ ေမာင္ရယ္။ ကၽြန္မကို အဲဒီလို ရက္ရက္စက္စက္ေျပာလိမ့္မယ္လို႔ လံုး၀မထင္ထားဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ထဲက ေမတၱာတရားေတြကို ေမာင္ဒီလို စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္နင္းေျခလိုက္တာပဲ။ ေမာင္ေျပာသြားတာကိုလည္း ၾကည့္ဦး။
          “ေတာက္… ေက်ာင္းေနာက္က်ေနရတဲ့အထဲ ဒီအေျခာက္မက တစ္မ်ိဳး” တဲ့။
          ကဲ… ၾကည့္ေတာ့… သူငယ္ခ်င္းတို႔။ ရင္နာဖြယ္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္မဟုတ္ပါလား။ ဒီဇာတ္လမ္းကို ကၽြန္မလို႔ ဆိုထားတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ ဒိုင္ယာရီထဲမွ ရတယ္ဆိုတာရယ္. အဲဒီ ကၽြန္မ ဆိုတာက ျပည့္ၿဖိဳးေအာင္ဆိုတာရယ္ကို ဇာတ္လမ္းထဲက ေကာင္မေလးကို သနားလို႔ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀ထုတ္ေဖာ္ ေျပာျပမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းတို႔လည္း အဲဒါဘယ္သူလဲလို႔ လံုး၀မေမးၾကပါနဲ႔လားဗ်ာ။ေနာ္.........