 |
| ေက်းဇူးကမာၻ အင္တာနက္ |
ထားပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္အင္တာနက္မသံုးခင္က အျဖစ္အပ်က္ေလးေျပာျပမယ္။ ပညာရွာပမာ သူဖုန္းစားဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္ကမသိေတာ့ သိတဲ့လူကိုလိုက္ေမးရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကံဇာတာစန္းလဂ္မ်ား ျဂိဳလ္တုတက္ခ်ိတ္ခ်င္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အင္တာနက္ဂ်ိဳး(ခ်ိဳး) ျဖစ္ေနတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္အင္တာနက္စြဲေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီဗ်။ သူဆီမွန္မွန္သြားႏုိင္ဖို႔ က်န္တဲ့ကုန္က်စရိတ္ေတြကို အကုန္ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ေနရတယ္။ ကြမ္း၊ ေဆးလိပ္၊ အရက္၊ လက္ဖက္ရည္ ျဖတ္လိုက္ရတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ အဲဒါေတြစြဲ တာကျဖတ္ႏိုင္တယ္။ အင္တာနက္က ျဖတ္မွမျဖတ္ႏိုင္တာကိုး”
ဗုေဒၶါ၊ အရက္၊ ကြမ္း၊ ေဆးလိပ္တို႔ထက္ပင္အစြဲၾကမ္းသည္ဆိုပါလား။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အင္တာနက္ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါၾကီးကိုလိုက္ျပဖို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အင္တာနက္ဆိုင္ကိုထြက္ခဲ့တယ္။ တိုက္တစ္လံုးေရွ႕မွာ ဆိုင္ကယ္ကိုရပ္လိုက္တာနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးထြက္လာျပီး “ကြန္နက္ရွင္က်ေနလို႔” လို႔ထြက္ေျပာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက “ဟုတ္လား” လို႔ျပန္ေျပာျပီးျပန္လွည့္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္တယ္။ “ဘာေျပာတာလဲ” ဆိုေတာ့ သူက “မင္းနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရရင္ ဆက္သြယ္ေရးေတြမေကာင္းလို႔ အင္တာနက္အသံုးျပဳလို႔မရဘူးလို႔ေျပာတာ”
“ဟာ.. ဒါဆို ငါအင္တာနက္ဆုိတာၾကီးကို မၾကည့္ရေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္”
“ေနစမ္းပါဦးဗ်ာ သည့္ျပင္ေနရာေတြရွိပါေသးတယ္”
ေနာက္တစ္ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ထဲ၀င္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ခ်င္ေနတဲ့ အင္တာနက္ဆုိတာၾကီးကို ျမင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။.
“ဟင္ အင္တာနက္ကလည္း ငါတို႔ဆီက ကြန္ပ်ဴတာၾကီးပါလား”
“ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ အင္တာနက္ဆိုတာ ပစၥည္းကိုေခၚတာမွ မဟုတ္တာ။ ေလလိႈင္းကိုေခၚတာ။ ေလလိႈင္းကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဖမ္းယူ အသံုးျပဳတဲ့သေဘာေပါ့ဗ်ာ”
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစားရွင္းျပေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း နားလည္သလိုလိုနဲ႔ အရင္လိုပါပဲ။ ကြန္ပ်ဴတာအလံုး ၂၀ ေက်ာ္ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူ၂၀ ေက်ာ္ကေတာ့ မည္သူ႔ကုိမွ်ဂရုမစိုက္အား။ ႏိုင္ငံျခားကားထဲမွာပါတဲ့ ျဂိဳလ္တုလႊတ္တင္ခါနီး ပင္မစက္ခလုပ္ခံုခန္းထဲက ၀န္ထမ္းမ်ားပံုစံေပါက္ေနပါတယ္။ ေကာင္မေလးအခ်ိဳ႕က နားၾကပ္မ်ားတပ္ထားျပီး မည္သူႏွင့္ဆက္သြယ္ေနသည္မသိ ရွက္ျပံဳးေလးျပံဳးလိုက္၊ ညွင္းညွင္းေလးရယ္လိုက္ ႏႈတ္ခမ္းေလးစူလိုက္ မ်က္ေစာင္းေလးထိုးလိုက္ႏွင့္ တစ္ဦးတည္းသရုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။
သူငယ္ခ်င္းကတစ္လံုးတည္းေသာ လြတ္ေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာေနရာယူလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကသူ႔ေနာက္မွာ ထိုင္ျပီးၾကည့္ေနမိတယ္။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့ ဟိုဟာဒီဟာေတြလုပ္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းညာဘက္နဲ႔ ဘယ္ဘက္ကိုတစ္ခ်က္လွမ္းရႈိးလိုက္မိသည္။ ညာဘက္မွာေတာ့ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္(ခန္႔မွန္းေခ် ဒီထက္လည္းၾကီးႏိုင္) အဘိုးၾကီးတစ္ဦးႏွင့္ ဘယ္ဘက္တြင္သြားေခါေခါ၀က္ျခံဗရပ်စ္ႏွင့္ ေခတ္သစ္မင္းကုသ၏အမႊာ မယ္ကုသလံုမငယ္တစ္ေယာက္ရွိသည္။(ႏွိမ့္ခ်ျခင္းမဟုတ္တာ တကယ့္ရုပ္ကိုျမင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာလိုတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာဦးမယ္)
ကၽြန္ေတာ္ထင္တာေတာ့ အဘိုးၾကီးက ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ သူ႔သားသမီးနဲ႔ ေျပာေနတယ္ထင္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔စခရင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဘိုးၾကီးရိုက္လိုက္တာက
“ေမာင္ေလးကိုတကယ္ခ်စ္တာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား”
ျမတ္စြာဘုရား အဘိုးၾကီးသတ္ပံုမွားရိုက္ေနတာေတာ့ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူ႔အသက္အရြယ္ႏွင့္ ေမာင္ေလးဆိုသည့္ ေ၀ါဟာရက သခ်ိဳင္းကုန္းကိုးကုန္းေလာက္ေ၀းသည္။ အမွန္ျဖစ္လွ်င္လည္း တစ္ဘက္က အမ်ိဳးသမီးက အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ ၈၀ နည္းပါးေလာက္ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ ဘာေတြပါလိမ့္။ ေနာက္မွသူငယ္ခ်င္းကို တိုးတုိးၾကိတ္ေမးၾကည့္ရေပေတာ့မည္။
ညာဘက္က အဘိုးၾကီးကို နားမလည္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္ဘက္ကမယ္ကုသဘက္သို႔ ေစာင္းငဲ့ေလ့လာၾကည့္ မိသည္။ အံမယ္ မယ္ကုသကလည္း အျခားတစ္ဘက္ႏွင့္ စာေတြ အျပန္အလွန္ရိုက္ျပီး စကားေျပာေနပါလား။ ဘာေတြရိုက္ေနပါလိမ့္။
“တို႔ပို႔လိုက္တဲ့ ဓာတ္ပံုရျပီလား”
သူကလည္းမေခ။ ဒီစာအရဆိုရင္ တစ္ဘက္ကို ဓာတ္ပံုပို႔ထားသည့္ေပါ့။ ဒီလိုလွလြန္းေဆြ၏ ပံုကိုျမင္ရသည့္ တစ္ဘက္က ပုရသမွာ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ ဘယ္လိုတံုျပန္မလဲ မသိ။ ဒါနဲ႔ မသိမသာေလး မ်က္လံုးေလးေထာင့္ကပ္၍ ဂရုစိုက္ၾကည့္ေနမိစဥ္မွာပင္ တစ္ဘက္ကတံု႔ျပန္ေသာ စာတမ္းေပၚလာသည္။
“ရတယ္။ ေဒါင္းလုပ္ေတာင္ ဆြဲထားတယ္။ လွလိုက္တာ မရယ္။ ပိုလို႔ေတာင္ခ်စ္သြားမိတယ္။ တို႔ပိုက္ဆံရွိရင္ မ ကို မင္းသမီးတင္ျပီး ရုပ္ရွင္ရိုက္မွာ”
၃၇ မင္းကယ္ေတာ့မူပါ။ ဒီရုပ္ၾကီးကို တစ္ဘက္က ရြဲ႕မ်ားေျပာေနသလားပဲ။ တံု႔ျပန္ေသာစာတန္းက ဘယ္လိုမွ ယံုခ်င္စရာမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ညဏ္မမွီေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကိုသာ ေနာက္မွေမးၾကည့္ေပေတာ့မည္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ရွင္းျပတယ္။ မီးစိမ္းရင္ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သိတယ္မလား။ ဒါနဲ႔ျပန္ေမးလိုက္တယ္။
“ဒါဆိုတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မျမင္ဖူးဘူးေပါ့”
“ဘယ္ျမင္ဖူးမလဲဗ်။ ဘယ္ေနရာကဆက္သြယ္ေနမွန္းေတာင္ သိရတာမဟုတ္ဘူး။ ေျပာျပရင္ေတာ့ သိမွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အမွန္လား အမွားလားဆိုတာေတာ့ စစ္ေဆးလို႔မွမရတာ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ျမင္ဖူးခ်င္ရင္ေတာ့ VZO တပ္ရတယ္”
“ဓာတ္ပံုေတြ ဘာေတြေရာပို႔လို႔ရလား”
“ရတာေပါ့။ ၾကိဳက္တဲ့ပံုပို႔လိုက္။ ဟိုဘက္က ကူးယူထားလို႔ေတာင္ရတယ္။ ေဒါင္းလုပ္ဆြဲတယ္လို႔ေခၚတယ္”
“ေၾသာ္”
ကၽြန္ေတာ္ေဂါက္သြားေသာ အေျဖတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေရးေရးေလးသေဘာေပါက္လာပါျပီ။ အင္တာနက္ေပၚတြင္ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္အဖိုးၾကီးက ေမာင္ေလးဟန္ေဆာင္လို႔ရသလို လွလြန္းေဆြမယ္ကုသက ပပ၀တီျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဆယ္တန္းေလးခါက်က ေဆးေက်ာင္းသားျဖစ္ႏိုင္သလို ပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္သမီးက ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္သည္။
အင္တာနက္ဆိုတာၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္အရမ္းခ်စ္မိသြားျပီ။ ရုပ္မလွေသာကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံ ၅၀၀ ရွိလွ်င္ ရည္းစားထား၍ရႏိုင္သည္။ ပါ၀ါမ်က္မွန္ႏွင့္ ထိပ္ေျပာင္ေနတာကို မျမင္ရေစရန္ VZO ၾကီးကိုအသံုးမျပဳရန္နားလည္လိုက္သည္။ ဒီေတာ့ေနာက္ဆံုးေျပာခ်င္တာကေတာ့ ေက်းဇူးကမာၻ အင္တာနက္ပါလို႔။
No comments:
Post a Comment