စကားဦး
လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးစီရွိၾကေပသည္။ ကၽြႏု္ပ္တြင္လည္း ငယ္စဥ္တည္းကပင္ စံုေထာက္ေမာင္စံရွား၊ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္၊ ဆားပုလင္းမင္းေမာင္ စေသာ စံုေထာက္၀တၳဳမ်ားမွ ဇာတ္ေကာင္စံုေထာက္ေက်ာ္ႀကီးမ်ားကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ေပသည္။ ယခုတြင္လည္း ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တုန္းပင္ျဖစ္၏။ ထိုအတြက္ေၾကာင့္လည္း ဤဇာတ္လမ္းကို ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ မူရင္းစာေရးသားသူမ်ားကို ေစာ္ကားလိုျခင္းမဟုတ္ဘဲ ကၽြႏု္ပ္ေရးေနႀကပံုစံအတိုင္း ဟာသသေဘာမ်ိဳးႏွင့္သာ ေရးသားျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ဆားပုလင္း ပုလင္းေထာင္ႏွင့္ ေငြက်ပ္သိန္းတစ္ရာေပ်ာက္ဆံုးမႈ
တစ္ေန႕သ၌ ကၽြႏု္ပ္သည္ လြန္စြာမွပူျပင္းလွေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေႏြရာသီကို အံတုသည့္အေနျဖင့္ အိမ္ေရွ႕တြင္ေပါက္ေနေသာ မက်ည္းပင္ေအာက္ရွိ ကြပ္ပစ္တြင္ ဆတ္သားေျခာက္မီးဖုတ္အား ပဲဆီစစ္စစ္ျဖင့္ စိမ္ထားေသာ ဆတ္သားေျခာက္မီးဖုတ္၊ လက္ဖက္ၫြန္႕ခ်ည္းသီးသန္႔အား တြင္းပိုးေၾကာ္ႏိုင္ႏိုင္ျဖင့္ မြမ္းမံထားေသာ လက္ဖက္သုတ္တို႔ အမွတ္ျဖင့္ ပဲေလွာ္ႏွင့္ ထန္းလ်က္ခဲကို လက္ဖက္ေျခာက္ ေကာင္းစြာမခတ္ႏိုင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ အျဖဴေရာင္သီးသန္႔ ေရေႏြးျဖင့္ ျမည္းလ်က္ရွိေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္မွာမူ ဆရာေတာ္ အရွင္တိေလာကသာရ (ရေ၀ထြန္း) ေရးသားထားေသာ အလြန္တရာမွ ထူထဲလွသည့္ ျမန္မာဓမၼပဒ၀တၳဳႀကီးကို ေခါင္းအံုးကာ ေရႊေသြးကာတြန္းဂ်ာနယ္အား ဖတ္လ်က္ရွိေလသည္။
“အိုင္ေဆး ကိုပုလင္းေျပာင္ အဖန္ရည္လာေသာက္ဦးေလဗ်ာ”
“ေနပါေစ ကိုဂၽြန္ေကာင္းရယ္ ကၽြႏု္ပ္က ဟိုေဆးရည္ကလြဲရင္ ဘာအရည္မွ မေသာက္တတ္တာကို ခင္ဗ်ားလည္း သိသားနဲ႔”
ဟုေျပာလိုက္ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္ကလည္း ဆရာေကာင္း တပည့္ပီသစြာျဖင့္ ဟိုေဆးရည္ဆိုသည္မွာ အရက္ဟူေသာအရည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို နားလည္လိုက္ေလသည္။ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကပင္ ဆက္လက္၍
“ဟူး… ကိုဂၽြန္ေကာင္းရယ္ က်ဳပ္ေတာ့ ဒီရက္ပိုင္းအေတာ့္ကို ပ်င္းေနၿပီဗ်ာ… ၾကာရင္ အပ်င္းေရာဂါဆြဲလာမွာေတာင္ စိုးရိမ္မိတယ္”
“ဟုတ္ေလာက္မယ္ က်ဳပ္လည္း ၾကားဖူးတယ္ဗ်…. တစ္ခ်ိဳ႕စံုေထာက္ေတြက အမႈမလိုက္ရတာ ၾကာတဲ့အခါ ဉာဏ္ေတြေတာင္ထံုထိုင္းသြားမွာစိုးရိမ္လို႔ အမႈျဖစ္ပါေစလို႔ေတာင္ ဆုေတာင္းေနတတ္ၾကတယ္ဗ်”
“ဟာ.. ကိုဂၽြန္ေကာင္းကလည္း လုပ္ေရာ့မယ္… အဲဒါက ၀တၳဳထဲက စံုေထာက္ေတြပါဗ်ာ.. က်ဳပ္အမႈျဖစ္ေစခ်င္တာက အမႈမရွိေတာ့ က်ဳပ္ပိုက္ဆံမရဘူးဗ်ာ.. ဒီေတာ့ အနီေတာင္မေသာက္ႏိုင္ဘဲအျဖဴေတြနဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြားရလြန္းလို႔ ေငြေလးမ်ားရေအာင္ အမႈျဖစ္ေစခ်င္တာဗ်ိဳ႕”
“အမေလး ၾကည္ညိဳဖို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ စိတ္ကူးဗ်ာ”
ထို႔ေနာက္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ဘယ္အရက္ကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ကံစမ္းမဲပါသည္ ဘယ္အရက္ကေတာ့ျဖင့္ ေသာက္ရတာ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ျဖစ္သည္ဟူ၍ ထိုင္ကာေဆြးေႏြးေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ စီအိုင္ဒီမွာ ျပာတာေလး ၿဖိဳးေဇာ္ဟိန္းေရာက္လာၿပီး…
“အမေလး… ဆရာတို႔ရယ္ ရွာလိုက္ရတာဗ်ာ… ရံုးမွာ အမႈျဖစ္လို႔ မင္းႀကီးဆူေနၿပီ…. အဲဒါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကို ခ်က္ခ်င္းေခၚလာခဲ့ဆိုလို႕ လိုက္ရွာလိုက္ရတာ.. သြားလိုက္ၾကရေအာင္.. လိုလိုမယ္မယ္ လက္ဖက္ေျခာက္ေလးပါ ယူခဲ့လိုက္ပါလားဗ်ာ”
ဟု ေျပာင္စပ္စပ္ေျပာကာ ကၽြႏု္ပ္၏ လက္ဖက္ေျခာက္မပါေသာ ေရေႏြးကို တဂြတ္ဂြတ္ႏွင့္ ထိုင္ေသာက္ရင္း ပဲေလွာ္တစ္ခ်ိဳ႕အား အိပ္ကပ္ထဲထည့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ပါးစပ္ထဲသို႔ပစ္ထည့္လိုက္ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္မွာမူ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ပဲေလွာ္မ်ားကုန္သြားမွာစိုးရိမ္သျဖင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ထကာ စီအိုင္ဒီသို႕သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနေသာ္လည္း ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကမူ သိပ္အေရးမႀကီးသကဲ့သို႔
“ဒီမွာ ျပာတာေကာင္ ေျပာတာက ေျပာ ပါးစပ္ထဲသိပ္မထည့္နဲ႔ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔အိမ္မွာ လက္ဖက္ေျခာက္မရွိေတာ့လို႔ ေရေႏြးေတာင္ အျဖဴထည္ေသာက္ေနတာၾကည့္… ေနာက္တစ္ခ်က္က ငါတို႔က ေရေႏြးမႀကိဳက္ဘူးကြ.. အရက္ပဲေသာက္ခ်င္တာ” ဟုဆိုၿပီးေနာက္
“အင္း… အမႈမရွိလို႔ ပ်င္းေနမယ့္အတူတူ လိုက္သြားလိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္ေလ” ဟုဆိုကာ ထလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ျပာတာကေလး ၿဖိဳးေဇာ္ဟိန္းက
“ပ်င္းေနတာလား ပိုက္ဆံကုန္ေနလို႔လားဗ်ာ” ဟုဆိုကာ ပဲေလွာ္လက္တစ္ဆုပ္ကို ႏိႈက္၍ အိပ္ကပ္ထဲသလို႔ ထည့္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ထို႕ေနာက္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ အျခားစံုေထာက္မ်ားကဲ့သို႔ ကားျဖင့္ စီအိုင္ဒီသို႔မသြားႏိုင္သျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္၍သာ ခ်ီတက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္တို႔ စီအိုင္ဒီသို႔ ေရာက္ေသာအခါ မင္းႀကီးျဖစ္သူ၏ ေရွ႕တြင္ ရံုးရွိစံုေထာက္မ်ားအားလံုး တန္းစီလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကမူ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ခံုတစ္လံုး ဆြဲယူကာ ထိုင္လိုက္ေလသည္။ တစ္ဆက္တည္းႏွင့္ပင္ မင္းႀကီးျဖစ္သူအား..
“ကဲေျပာ.. ဘာကိစၥမို႔လို႔ က်ဳပ္ကိုေတာင္ ေခၚလိုက္ရတာလဲ”
ဟုေျပာလိုက္ရာ မင္းႀကီးျဖစ္သူက
“ဒီလိုပါ ေမာင္မင္း ေမွာ္ဘီဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ လူတစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံ သိန္းတစ္ရာေက်ာ္ကို ယူၿပီးေပ်ာက္သြားလို႔ ေမာင္မင္းတို႔ကို စံုစမ္းဖို႔ေခၚလိုက္ရတာပဲ”
ပိုက္ဆံဟူေသာ အသံႀကားသည္ႏွင့္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ ဆတ္ခနဲ ထလိုက္၍
“ကဲ ျဖစ္ပံုကို ရွင္းစမ္းပါဦး”
ဟုေျပာလိုက္ရာ မင္းႀကီးျဖစ္သူက
“ဒီလိုပါေမာင္မင္း ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕မွာ ဦးတာတီးဆိုတဲ့ လူဆီကေနၿပီးေတာ့ ေနမင္းသူရိန္ဆိုတဲ့လူက ေငြသိန္းတစ္ရာေက်ာ္ယူၿပီး ေပ်ာက္သြားလို႔တဲ့ ကဲ ဦးတာတီးဆိုတဲ့ လူကပဲ ရွင္းျပလို႔ရေအာင္ ဟိုျပာတာ ၿဖိဳးေဇာ္ဟိန္း သြားေခၚေခ်”
ဟုေျပာလိုက္ရာ ျပာတာဆိုေသာ ငတိသည္ အေၾကြးရွင္ေတြ႕သည့္ပံုႏွယ့္ လွစ္ခနဲေပ်ာက္သြားေလေတာ့သည္။ မ်ားမႀကာမီအခ်ိန္တြင္ပင္ ၀၀တုတ္တုတ္ ခႏၶာကိုယ္ရွိေသာ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ျပန္ေရာက္လာေလေတာ့သည္။
“ကဲ ဒါက ဦးတာတီးဆိုတဲ့ လူပဲ အေၾကာင္းစံုကို သူကပဲ ရွင္းျပလိမ့္မယ္ က်ဳပ္လည္း နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး အမႈပံုစံကလည္း အလြန္ရိုးရွင္းတာေၾကာင့္ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုစေတြးရမလဲ ေတာင္မသိေတာ့လို႔ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကို လွမ္းေခၚလိုက္ရတာပဲ”
“ဒါကေတာ့ အမႈကို စိတ္ပါ၀င္စားမႈရွိရွိ နားေထာင္မွ သိႏိုင္မွာေပါ့ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္လိုက္ရတာမွ မဟုတ္ဘဲ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ နားေထာင္မွေတာ့ ဘယ္လိုစေတြးဖို႔ ရွိေတာ့မလဲဗ်ာ.. ကဲ.. ဦးတာတီး အေၾကာင္းစံုကို ေျပာျပပါဦး”
ဟုေျပာလိုက္ရာ.. မင္းႀကီးလည္း ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ စားပြဲေပၚရွိ စီးကရက္ဘူးကို ေကာက္ကိုင္၍ မီးညွိလိုက္ေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးတာတီးဆိုသူအား
“ကဲ ဒါက ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ပဲ သူ႔ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေျပာျပလိုက္ပါ”
“ဒီလိုပါဗ်ာ…” ဟု အစခ်ီ၍ ေနမင္းသူရိန္ဆိုသူ ပိုက္ဆံသိန္းတစ္ရာႏွင့္အတူေပ်ာက္ဆံုးသြားပံုကို ရွင္းျပေလေတာ့သည္။
(ဤေနရာတြင္ ဦးတာတီးဆိုသူ၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားမွာ စကားေျပာပံုစံျဖင့္သာျဖစ္သျဖင့္ ၀တၳဳပံုစံျဖစ္ေအာင္ မူလဇာတ္ေက်ာရိုးမပ်က္ေစဘဲ ကၽြႏု္ပ္၏ စာေရးသားျခင္းနည္းပညာျဖင့္ ေရးသားလိုက္ရေပသည္။)
တမာေတြဖူးသည့္ ေႏြဦးသို႔ေရာက္ေခ်ၿပီတည္း။ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕ ၿမိဳ႕မေစ်းလည္းကြဲစျပဳေခ်ၿပီ။ ဦးတာတီးသည္ ကုန္ဖိုးေငြရွင္းရမည့္ ေငြသိန္းတစ္ရာကို ပိုက္လ်က္ကာ “ရွင္းသန္႔” နင္းေသာ ဆိုက္ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေနမင္းသူရိန္ကို ျမင္လိုက္ရျခင္းျဖစ္၏။
“ေဟ့ ေနမင္းသူရိန္ အိမ္ျပန္မလို႔လားကြ”
ေနမင္းသူရိန္က ေခါင္းညိမ့္ေလသည္။
“ဒါဆို အတူတူျပန္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ”
ႏွစ္ဦးသား ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ကိုယ္တိတ္ဆိတ္စြာ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာၾက၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ေဒၚဂြက္ေထာ္တို႔အိမ္အနီးေရာက္လာသည္။
“ေနမင္းသူရိန္ေရ.. ေဒၚဂြက္ေထာ္တို႔အိမ္ခဏ၀င္ၾကရေအာင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ ေဒၚဂြက္ေထာ္မွာလိုက္တဲ့ ပစၥည္း ၀င္ေပးလိုက္ဦးမယ္ ဒီအထုပ္ခဏယူထားေပးပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ဒီပစၥည္းေလးေတြ ေပးၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ေပၚက ျပန္ဆင္းခဲ့မယ္”
ေနမင္းသူရိန္သည္ ဦးတာတီးေပးေသာ အိတ္ကို လွမ္းယူ၏။ ဦးတာတီးသည္ အိမ္ေပၚေရာက္ေသာအခါ ေဒၚဂြက္ေထာ္၏တူမကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ဟဲ့ ကေလးမ နင့္အေဒၚရွိလား”
“ရွိပါတယ္ရွင့္ အျပင္သြားေနလို႔ ခဏထိုင္ပါဦး”
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဒၚဂြက္ေထာ္သည္ မီးဖိုဘက္မွ ထြက္လာၿပီး
“ေၾသာ္ ဦးတာတီးေရာက္ေနတာကိုး ၾကာေနၿပီလား”
ဦးတာတီး ဘာမွ်ျပန္မေျပာရေသးမီပင္
“ေၾသာ္ ငါ့ႏွယ့္ ေမ့တတ္လိုက္တာ ခဏေနာ္ ဦးတာတီး”
ဟုေျပာၿပီး အိမ္ေအာက္ျပန္ဆင္းသြားေလသည္။ မၾကာမီအိမ္ေပၚျပန္တက္လာၿပီး တိုင္တြင္ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ိတ္လိုက္ေလသည္။ ဦးတာတီးသည္ မွာထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေပးၿပီး အိမ္ေပၚမွဆင္းခဲ့သည္။ ၿခံအတြင္းတြင္ ေနမင္းသူရိန္ကို မေတြ႕ရေတာ့ ဟိုနား ဒီနားခဏ သြားသည္ထင္၍ လိုက္ရွာေသာ္လည္း မျမင္၊ အိမ္ျပန္ႏွင့္ၿပီထင္၍ လိုက္ရွာေသာ္လည္း ျပန္မလာေသး၊ ေနမင္းသူရိန္သြားတတ္ေသာ ေနရာမ်ားသို႔လိုက္ရွာေသာ္လည္း မေတြ႕ ေနမင္းသူရိန္သည္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေလၿပီျဖစ္ေလသည္။
“အဲဒါပါပဲဗ်ာ… ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ရယ္ ကယ္ပါဦး ပိုက္ဆံကလည္း သဘက္ခါဆို ေပးရေတာ့မယ္ ဒုကၡပါပဲဗ်ာ”
ဟုေျပာဆို အကူအညီေတာင္းလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ မင္းႀကီးက
“ကဲ ေမာင္မင္းလည္း ဇာတ္လမ္းအစအဆံုးသိၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုစလိုက္ရမယ္ဆိုတာ သိၿပီလား”
ဟုေမးလိုက္ရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ မည္သည့္စကားမွ်မဆိုေသးဘဲ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ပင္ မင္းႀကီးစားပြဲေပၚရွိ စီးကရက္ဘူးကို လွမ္းယူကာ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ထုတ္ၿပီးေနာက္ ႏႈတ္ခမ္း၌တပ္လိုက္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ မီးျခစ္ကို ေဖ်ာက္ခနဲ႔ ျခစ္လိုက္ၿပီး ေဆးလိပ္ကို ခ်က္ခ်င္းမညွိေသးဘဲ မီးညြန္႕ကို ခပ္ေစြေစြၾကည့္၍ စီးကရက္အား မီးညွိလိုက္ေလသည္။ မင္းႀကီးအပါအ၀င္ အျခားေသာလူမ်ားသည္လည္း ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္၏ ဓာတ္ရွင္မင္းသားဆန္ဆန္ ျပဳလုပ္ေနပံုကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ၾကည့္ေနေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္ကမူ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ စံုေထာက္မလုပ္ဘဲ ဓာတ္ရွင္မင္းသားလုပ္ပါက ပရိတ္သတ္မ်ားမွ ေမတၱာခဲမိုးမ်ားရြာႏိုင္ေလာက္သည့္ ရုပ္ရည္ရူပကာရွိေၾကာင္း ေတြးမိသည္ကို၀န္ခံရပါလိမ့္မည္။
ထို႔ေနာက္တြင္မူ မင္းႀကီးျဖစ္သူက ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္၏ ေသြးေအးေအးျဖင့္ျပဳလုပ္ေနပံုမ်ားကို စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ
“ေမာင္မင္း က်ဳပ္ေမးတာကို ေျဖပါဦး ဘယ္ကေန ဘယ္လိုစလိုက္ရမလဲ ေျပာျပပါဦး”
ဟုေမးလိုက္ရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က ဘိလပ္သားတို႔သာမက ၀ိတိုရိယဘုရင္မႀကီးပင္ အံၾသယူေလာက္ရေသာ ဘိလပ္သံစစ္စစ္ျဖင့္ ပရိတ္သတ္အားလံုး ဟင္ခနဲ ဟာခနဲ ျဖစ္သြားေလာက္ေသာစကားကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။
“အိုင္ ဒုန္႕ ႏိုး”
စီအိုင္ဒီမွ ျပန္လာၿပီးေနာက္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ မူလေနရာျဖစ္ေသာ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပစ္တြင္ပင္ ထိုင္လ်က္ရွိေနၾကေပသည္။ ထိုေနာက္ ကၽြႏု္ပ္ကမူ ပုလိပ္မင္းႀကီးကိုယ္တိုင္ အားကိုးတႀကီးျဖင့္ အကူအညီေတာင္းထားေသာအမႈအတြက္ စိတ္မေအးဘဲ ဘယ္လိုမ်ား အမႈစလိုက္မလဲဟု ေတြးေတာေနေသာ္လည္း ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကမူ အိမ္ေပၚရွိ ၄င္း၏ မယ္ဒိုလင္ေလးကို သြားယူေနေလသည္။ ထိုအခါ ဤမွ်အမႈကိစၥအတြက္ အေရးႀကီးေနခ်ိန္တြင္ မယ္ဒိုလင္ကို စိတ္ေရာက္ေနေသာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္အား အံ့ၾသႀကီးစြာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ ကၽြႏု္ပ္အား တစ္ခ်က္မွ် ၿပံဳးျပၿပီး ၄င္း၏မယ္ဒိုလင္ကို ဖံုမ်ားေျပာင္စင္ေအာင္သုတ္ေနေလ၏။
“အိုင္ေဆး ကိုပုလင္းေျပာင္ ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ အမႈကိစၥအေရးႀကီးေနတာေတာင္ ဒီမယ္ဒိုလင္ကို အဖက္လုပ္ႏိုင္ေသးသကိုးဗ်”
“အဖက္မလုပ္လို႔ မရဘူး ကိုဂၽြန္ေကာင္းေရ… ဒီညေနကိစၥအတြက္ ဒီေကာင္က အေရးပါလာျပန္ၿပီ”
ထိုသို႔ ထူးထူးဆန္းဆန္းစကားေျပာေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ယခုအမႈတြင္ မယ္ဒိုလင္ႏွင့္မ်ား ပက္သက္မလားဟု စဥ္းစားမိေသာ္လည္း ပက္သက္ရာ ပက္သက္ေၾကာင္းကို တစ္စိုးတစ္စဥ္မွ်မေတြ႕ဘဲ ရွိေနေလ၏။ ထိုေၾကာင့္
“အမႈမွာ ပက္သက္စရာ မယ္ဒိုလင္ဆိုတဲ့ အသံလည္း သဲ့သဲ့မွ် မႀကားမိပါလား ကိုပုလင္းေျပာင္ ေၾသာ္ ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ား အရင္မႈေတြလို ဉာဏ္ရႊင္ေအာင္ မယ္ဒိုလင္တီးၿပီး စဥ္းစားမလို႔ထင္တယ္ ကဲဗ်ာ တီးေပဦး ကၽြန္ေတာ္လည္း ခင္ဗ်ားလက္သံ မၾကားရတာေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ”
“အာဗ်ာ.. ကိုဂၽြန္ေကာင္းကလည္း မယ္ဒိုလင္ ဖံုသုတ္တာ တီးဖို႔မဟုတ္ဘူးဗ်… ဒီညေနကိစၥဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရက္ေသာက္ဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ဘူးေလ… ဒီေတာ့ ဒီမယ္ဒိုလင္ကို အေပါင္ထားၿပီး ေသာက္မလို႔ ဖံုသုတ္ေနတာဗ်ိဳ႕”
ဟုေျပာလိုက္ေလရာ… အမႈကိစၥကို မစဥ္းစားႏိုင္ဘဲ ဘာမွ်မဆိုင္သည့္ မယ္ဒိုလင္ေပါင္ကာ အရက္ေသာက္မည့္ အေၾကာင္းကို ေခါင္းထဲေရာက္ေနေသာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္အား ေလးစားစြာ နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ရွိေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္
“ဗ်ိဳ႕.. ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္”
ဟူ၍ အိမ္ေရွ႕နားဆီမွ ေခၚသံႀကားသျဖင့္ ၾကည့္မိေလရာ ဦးတာတီးကို ေတြ႕ေလသည္။ ထိုအခါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က “အခ်ဥ္တစ္ေကာင္ေတာ့ ေတြ႕ၿပီ” ဟု ေရရြတ္၍
“လာေလဗ်ာ.. ဦးတာတီး”
ဟု ဖိတ္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးတာတီးသည္ အိမ္ထဲသို႔ ၀င္လာၿပီး
“လာသာ လာရတယ္ ကိုပုလင္းေျပာင္တုိ႔ အမႈလိုက္ထြက္ေနၿပီထင္တာ”
“မထြက္ႏိုင္ေသးပါဘူးဗ်ာ.. က်ဳပ္တို႔ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥတစ္ခုလုပ္ေနတာ”
ဟု ေျဗာင္လိမ္လိုက္ေသာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္စကားေႀကာင္း ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္ပင္ မ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ဦးတာတီးကပင္ ဆက္လက္၍
“အခန္႔သင့္သကိုးဗ်.. ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အမႈကို ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္လက္ထဲအပ္လိုက္ရေတာ့ အမႈကိစၥေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပႏိုင္ေအာင္ လိုက္လာတာပဲဗ်”
“ေကာင္းပါေလ့ဗ်ာ ႏို႕ျဖင့္ ဒီမွာေျပာလို႔မေကာင္းဘူးဗ်…. ဒီေနရာထက္ နားေအးမယ့္ေနရာ ရွာရင္ေကာင္းမယ္”
ဟူ၍ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က ေျပာလိုက္ရာ ဦးတာတီးက အခ်က္က်က်
“အင္းဗ်ာ.. လူမ်ားေပမယ့္ နားေအးမယ့္ လမ္းထိပ္က ဘီယာဆိုင္ေလးမွာမ်ားဆိုရင္ျဖင့္”
ဟု စကားေခၚလိုက္ေလရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က ၀ုန္းခနဲထရပ္လိုက္ၿပီး..
“ေျပာေနႀကာတယ္ဗ်ာ… ခုသြားရေအာင္”
ဟု အားႏွင့္ မာန္ႏွင့္ေျပာလိုက္သည္မွာ… ၾကားရသည့္ ကၽြႏ္ုပ္ပင္ ၾကက္သီးေမႊးညင္းမ်ား ထမိေပေတာ့သည္။
“အာ့ခ်ိဳ အဲဒီေနမင္းသူရိန္ခ်ိဳတဲ့ ငတိက ခညားပက္ခ်ံေဒြကို ယူသြားတာေတရွာတေလာက္ေဒါ့ ခ်ိေနဘီဂ်”
“ေတရွာတေလာက္ ၀ုတ္ပါ၀ူးဂ်ာ…. ၀ုတ္ဟို ၀ုတ္ေနဒါ”
မ်ားသြားပါၿပီ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးေယာက္သား ေသာက္ေနၾကသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ပင္ မ်ားသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြႏု္ပ္တို႕၏ စကားသံမ်ားက သက္ေသခံလ်က္ရွိေပ၏
“တဲ ဒီေဒါ့ဂ်ာ…က်ဳပ္ပက္ခ်ံေဒြကို ယူသြားတာ ဒီေတာင္ခ်ိဳဒါေတခ်ာေနမွေတာ့ ခင္ညားတို႔ ႏွစ္ေယာက္လိုက္က်ေဒါ့ေယဂ်ာ”
“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ…. က်ဳပ္ေမးစရာေလးရွိေသးလို႔….. ေနမင္းသူရိန္ဆိုတဲ့ လူအေႀကာင္း ခင္ဗ်ားသိသေလာက္ ေျပာျပစမ္းဗ်ာ”
ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးေယာက္ထဲတြင္ မူးပင္မူးညား ေလသံမပ်က္ေျပာႏိုင္သူသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ဆုိသည္မွာ ေျပာဖြယ္ရန္မရွိေတာ့ေခ်။
“အင္းဂ်ာ.. ေက်ာက်မယ္….ဒီေတာင့္နာမယ္က ေနမင္းသူရိန္….. အလုပ္အကိုင္က ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္…. တခ်င္းေယး ဘာေယးရဲ ေအာ္ခ်င္ေအာ္ေတးသဂ်…. အရပ္က ပုသပ တုတ္တို…. ညက္ခြက္ကေတာ့ ဘာေက်ာေကာင္းမရဲ ႏွာေထာင္းဂ ဘုဒိုဒို ဒါေဘမယ့္ေညာ္ ႏွာကေဒါ့ ဘာထဒလဲ မေမးနဲ႔… ႏွထမ္းကလည္း လန္ေတးဒယ္…. ရုပ္ကေဒါ့ ရြာခ်ာခ်ရို႕မွ က်ီး၀င္မထိုးဒဲ့ရုပ္…. ဒီေတာင့္ရဲ႕ အရီအခ်င္းကေဒါ့ ဒီေတာင့္ အတံပဲဂ်…..”
“ဗ်ာ… ေၾသာ္ အသံ အသံ”
“၀ုတ္ဒယ္… ဒီေတာင့္ အတံက တုရဲ႕ အေၾကာင္ေညာက္ခ်ံဳးအရီအခ်င္းဘဲ.. ဒီေတာင္ အိမ္ေဒြအားႀကီး ပိုင္ပီး တေထးဖစ္ေနဒါကရဲ ဒီအတံနဲ႔ ဒိုက္ရုိက္တက္ခ်ိဳင္ဒယ္ဂ်…. ဒီေတာင္က တု႔အိမ္မွာ တူ တီခ်င္းခ်ိဳ ေနတာဂိုေဒါင္ ေဘးအိမ္ဂ ရူေဒြက နားမခံႏိုင္ဘဲ အိမ္ေရာင္းေၾကးတာ ဘယ္တူမွ မ၀ယ္ရဲတာနဲ႔ ဒီေတာင္ပဲ ေဂ်းႏွိမ္ဘီး ၀ယ္ထားတာေယ”
“ေတာက္…. အားက်စရာ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အသံဗ်ာ… ကဲ….. ဒါေလးကုန္ရင္ အိမ္ျပန္ၾကစို႔ဗ်ိဳ႕ နက္ျဖန္ခ်ိန္မွာလည္း အလုပ္ကေလး ရွိေသးတယ္မဟုတ္လားဗ်”
“၀ုတ္ဒယ္ ၀ုတ္ဒယ္”
ေခါင္းညိမ့္ျပန္ရန္လည္း ေခါင္းမ်ားပင္ မထူးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အသံႏွင့္ပင္ ေထာက္ခံလိုက္ရေလေတာ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးေယာက္ နည္းနည္းမွ်အမူးေျပေသာအခါ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္တြဲကာ အိမ္ျပန္လာေလေတာ့ ဦးတာတီးတို႔အိမ္ရွိရာ လမ္းထဲတြင္ တဒုန္းဒုန္းအသံမ်ား ႀကားေလရာ ကၽြႏု္ပ္က
“အိုင္ေဆး ကိုပုလင္းေျပာင္ ဘာသံလဲဗ်”
“က်ဳပ္လည္း ဘယ္သိမလဲဗ် သိခ်င္ ဦးတာတီးကို ေမးႀကည့္ေပါ့ဗ်ာ”
ဟူ၍ စံုေထာက္ပီပီ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္ႏွင့္… ဦးတာတီးက
“ေၾသာ္ အဲဒါေမာင္းေထာင္းသံေလ… အဲဒီအိမ္က သနားပါတယ္ဗ်ာ.. အဖိုးႀကီးနဲ႔ အဖြားႀကီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေျမးမေလးသံုးေယာက္တည္းေနတာ စီးပြားေရးလက္ငုတ္လက္ရင္းကလည္း မရွိေလေတာ့ တစ္၀မ္းတစ္ခါးစာကို ေျမးမေလးက ေမာင္းေထာင္းၿပီး ရွာေကၽြးေနတာဗ်ိဳ႕”
ဟုေျဖၿပီးေနာက္ တစ္ဆက္တည္း…
“အဲဒီအိမ္ရဲ႕ ေဘးကပ္ရက္က ေဒၚဂြက္ေထာ္ရဲ႕ အိမ္ပဲေပါ့ဗ်ာ” ဟူ၍ ေျပာေသာအခါ
“အခန္႔သင့္လိုက္ေလဗ်ာ… ကဲ က်ဳပ္ေတာ့ နက္ျဖန္ထိေစာင့္ႏိုင္ဘူး ခုခ်ိန္ မူးတုန္း အဲ ဉာဏ္ရႊင္တုန္း အမႈေလးလိုက္ရေအာင္ဗ်ာ…”
ဟုေျပာၿပီး ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ဦးတာတီးအား မေစာင့္ဘဲ ေမာင္းေထာင္သည့္အိမ္ထဲသို႔ ၀င္သြားေလေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း လိုက္၍ ၀င္ေသာအခါ အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္တည္းသာေတြ႕သျဖင့္
“အမယ္ႀကီး” ဟု ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က ေခၚလိုက္သည္ႏွင့္ အဖြားႀကီးျဖစ္သူက
“တည္သီးလား မ၀ယ္ေသးပါဘူးကြယ္….”
“ဟုတ္ဘူးေလ ကၽြန္ေတာ္က” ဟုေျပာလိုက္ရံုႏွင့္ပင္ အဖြားႀကီးက
“ငရုပ္ဘူးလား ဘာလုပ္မလို႔တုန္းကြယ္.. လိုခ်င္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသာ သြားေတာ့ အမယ္ကေတာ့ မ်က္စိသိပ္မေကာင္းလို႔ မလိုက္ႏိုင္ပါဘူးကြယ္ ဒါနဲ႔ ေမာင္ရင္က ဘယ္သူမ်ားတုန္းကြဲ႕”
ဟု ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္လည္း ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္လာကာ..
“အေျခအေနသိပ္မေကာင္ဘူး ကိုဂၽြန္ေကာင္းေရ… အဖြားႀကီးတုိ႔ခမ်ာ တစ္သက္လံုး ေမာင္းေထာင္းလာရေတာ့ နားေတြ အူလြန္းၿပီး နားလည္း သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူးဗ်” ဟုေျပာဆိုရင္း ေဒၚဂြက္ေထာ္အိမ္ထဲသို႔ ၀င္သြားေလသည္။
“ဗ်ိဳ႕ ေဒၚဂြက္ေထာ္”
ဟုလွမ္းေခၚလိုက္ရာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ထြက္လာရင္း..
“ေၾသာ္ ဦးတာတီးတို႔ပါလား ဘာျဖစ္လို႔တုန္းေတာ့္ လာထိုင္ၾကပါဦးရွင္”
ဟု ေျပာရင္ အိမ္ရွိကုလားထိုင္မ်ားတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔အသီးသီးအား ေနရာေပးလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးတာတီးကပင္
“ဒါက ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္ေလ.. ကၽြန္ေတာ့္ ေငြေပ်ာက္မႈမွာ လိုက္ေထာက္လွမ္းေနတဲ့လူေပါ့”
ဟုေျပာရာ ေဒၚဂြက္ေထာ္သည္ မ်က္ႏွာကြက္ခနဲ ပ်က္သြားၿပီး
“အို.. က်ဳပ္က ဆားပုလင္းလိုလူမ်ိဳးနဲ႔ သိပ္ပက္သက္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ေအးေအးေဆးေဆးေနတာပါေတာ္…. ”
“မဟုတ္ပါဘူးဗ်… ဆားပုလင္းကို က်ဳပ္သြားတဲ့ေနရာေတြ လိုက္ျပတာပါ… ခင္ဗ်ားကိုလည္း ဘာမွ မေျပာရေသးပါလား ေဒၚဂြက္ေထာ္”
ဟု ေဒၚဂြက္ေထာ္ႏွင့္ ဦးတာတီးတို႔ အေျခအတင္ေျပာေနခ်ိန္တြင္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ မည္သည့္စကားမွ် ၀င္မေျပာဘဲ ၄င္းထိုင္ေနသည့္ ခံုနေဘးရွိ တိုင္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ေသာ့တြဲမ်ားအားသာ တစိုက္မတ္မတ္ၾကည့္ေနေလသည္။ ေက်နပ္အားရေလာက္ေအာင္ၾကည့္ၿပီးမွပင္
“ကဲဗ်ာ.. က်ဳပ္က ဆားပုလင္းဆိုတာနဲ႔ ေဒၚဂြက္ေထာ္က ရႈတ္ရႈတ္ရွက္ရွက္ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္ေနတယ္ထင္တယ္ စိတ္မပူပါနဲ႔ဗ်ာ… က်ဳပ္လည္း သြားစရာေလးရွိေသးလို႔ ခြင့္ျပဳပါဦး”
ဟု ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ထြက္လာရာတြင္ ဦးတာတီးက
“ကဲ ကိုပုလင္းေျပာင္ ေနမင္းသူရိန္တို႔အိမ္သြားၾကည့္ခ်င္ေသးလားဗ်”
“နက္ျဖန္မွပဲ ၾကည့္ေတာ့မယ္ဗ်ာ.. ညဥ္႕ကလည္း ေတာ္ေတာ္နက္ေနၿပီကိုးဗ်…”
“ဒါဆိုလည္း က်ဳပ္အိမ္ကိုလည္း ခဏလိုက္ၾကည့္ဦးေလဗ်ာ… သဲလြန္စမ်ား ရွိလို႔ရွိျငားေပါ့”
ဟုဖိတ္ၾကားလိုက္ေလရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က
“ခင္ဗ်ားေငြေပ်ာက္တဲ့ေနရာက ခင္ဗ်ားအိမ္နားေတာင္မေရာက္ဘဲ ဒီအိမ္မွာတင္ဆံုးတာမဟုတ္လား သဲလြန္စရႏိုင္ေျခေတာ့ နည္းပါတယ္ဗ်ာ… ႏို႕ေပမယ့္လည္း ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ေတာ့ လုိက္ခဲ့ဦးမွပဲ”
ဟုေျပာဆိုၿပီးေနာက္ သံုးေယာက္သား ဦးတာတီးအိမ္သို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ေလသည္။ ဦးတာတီးအိမ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ အလာဘ သလာဘ စကားမ်ားသာ ေျပာေနၿပီးေနာက္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္၏ မ်က္ႏွာသည္ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ျဖစ္လာၿပီး ဦးတာတီးအလစ္တြင္ ကၽြႏု္ပ္အား
“အိုင္ေဆး ကိုဂၽြန္ေကာင္းေရ.. ဦးတာတီးကို အလစ္မေပးဘဲ စကားသာေျပာေနဗ်ာ.. က်ဳပ္အိမ္ေနာက္ထဲခဏ၀င္ဦးမယ္ဗ်ိဳ႕”
ဟုေျပာၿပီး ဦးတာတီးအား
“ဦးတာတီးေရ…. က်ဳပ္ေရအိမ္ခဏ၀င္ဦးမယ္ဗ်ာ” ဟုေျပာကာ အိမ္တြင္းသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္၀င္သြားေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ဤသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ သဲလြန္စတစ္ခုခုေတြ႕ရေလၿပီဟု သေဘာေပါက္၍ ဦးတာတီးအား စကားအမွ်င္မျပတ္ေစရန္ တတြတ္တြတ္ေျပာေနမိသည္။
ထမင္းအိုးတစ္အိုးခ်က္ခန္႔အၾကာတြင္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ ေက်နပ္အားရေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ အိမ္တြင္းမွျပန္ထြက္လာၿပီး
“ကဲ ဦးတာတီးေရ.. က်ဳပ္တို႔ ျပန္ဦးမယ္ဗ်ာ” ဟုႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္လာေလေတာ့သည္။ အျပန္လမ္းတြင္ ကၽြႏု္ပ္က
“အိုင္ေဆး ကိုပုလင္းေျပာင္ ဘာေတြမ်ား သဲလြန္စရလို႔ အေရးတႀကီးျဖစ္ေနရတာလဲဗ်”
ဟုေမးေလရာ… ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္က
“သဲလြန္စေတာ့ နည္းနည္းပါးပါးရေနပါၿပီဗ်ာ.. ႏို႕ေပမယ့္ အမႈမၿပီးေသးခင္မွာ က်ဳပ္မေျပာျပႏိုင္ေသးဘူးဗ်… ဒီသဲလြန္စေတြကလည္း ေဒၚဂြက္ေထာ္နဲ႔ ေမာင္းေထာင္းတဲ့ အိမ္ကေနရတာပဲ.. ဒီၾကားထဲမွာေတာ့ ကြင္းဆက္ကေလးတစ္ခု ေပ်ာက္ေနတယ္ဗ်ာ.. ဒီကြင္းဆက္ကေလးသာရလို႔ကေတာ့ ဒီအမႈက ၿပီးပါၿပီ”
ဟုေျပာလိုက္ရာ..ကၽြႏု္ပ္က
“ဒါဆို ဦးတာတီးအိမ္ထဲမွာ သဲလြန္စဘာမွမရဘူးေပါ့”
“က်ဳပ္က သဲလြန္စသြားရွာတာမွမဟုတ္ဘဲကို”
“ဒါဆို အိမ္ထဲမွာ အၾကာႀကီးပဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲဗ်”
“ဒါကေတာ့ ကိုဂၽြန္ေကာင္းက ေတာ္ေတာ္ညံ့သြားၿပီ… ဒီလိုဗ်… က်ဳပ္ထိုင္ေနတဲ့ေနရာကဆိုရင္ ဦးတာတီးတို႔ အိမ္ထဲကို တန္းျမင္ေနရတယ္… အဲဒီထဲကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေၾကာင္အိမ္တစ္ခုရဲ႕ ေအာက္မွာ ေသာက္လက္စ အာမီရမ္တစ္လံုးေတြ႕တာနဲ႔ သြားကစ္တာဗ်ိဳ႕ ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ အားနာပါရဲ႕ ႏွစ္ေယာက္ေသာက္ရင္ ဟိုလူရိပ္မိမွာစိုးလို႔ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ၿဖိဳလိုက္ရတာပဲဗ်ာ”
“ေတာက္…. ေကာင္းလုိက္တဲ့ သဲလြန္စရွာပံုဗ်ာ”
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္တို႔သည္ နံနက္ ၁၀ နာရီခန္႔မွပင္ ႏိုးၾကေလ၏။ ထိုသို႔ႏိုးရျခင္းမွာလည္း ဦးတာတီးလာႏိုးေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္ဟု မရွက္မေၾကာက္ ၀န္ခံရေပမည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာလည္း စာရႈသူတို႔သိသည့္အတိုင္းပင္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္၏ အမႈလိုက္ျခင္းပံုစံအတိုင္း အရက္အလြန္အကၽြံေသာက္မိေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သံုးေယာက္သည္ သဲလြန္စလိုက္ရွာရန္ ဦးတာတီးအိမ္ဘက္သို႔ထြက္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
“ကဲ ကိုပုလင္းေျပာင္ေရ.. လုပ္ပါဦးဗ်… ဒီေန႔ ေငြေပးရမယ့္ေန႔ေနာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ မရွာႏိုင္ရင္ က်ဳပ္ေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္ရခ်ည္ရဲ႕ဗ်ာ”
“မပူပါနဲ႔ ဦးတာတီးရယ္…. ကိုပုလင္းေျပာင္က သဲလြန္စေတြ ရေနၿပီဗ်…. သူသဲလြန္စရရင္ အမႈရဲ႕ အေျဖမွန္ေပၚဖို႔က မေ၀းေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”
ဟု ကၽြႏု္ပ္က အားေပးလိုက္ေသာအခါ ဦးတာတီးက
“ေက်းဇူးႀကီးလွပါေပတယ္ဗ်ာ.. ဒါနဲ႔ ကိုပုလင္းေျပာင္က သဲလြန္စရတယ္သာေျပာတယ္ က်ဳပ္အိမ္ကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ဘာလို႔ထပ္သြားခ်င္သတံုးဗ်”
ဟု ေျပာလိုက္ရာ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္က
“သဲလြန္စက ရေနတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ.. ဒါေပမယ့္ ဒီသဲလြန္စေတြထဲမွာ ကြင္းဆက္ကေလးတစ္ခု ႏွစ္ခုရွိေသးတယ္ဗ်.. ဒီေတာ့ အခင္းျဖစ္တဲ့ ခင္ဗ်ားလမ္းထဲတစ္ခ်က္သြားၾကည့္ရင္း ခင္ဗ်ားအိမ္မွာ နားနားေနေန နားရတာေပါ့ဗ်ာ”
ဟု စိတ္အားဖြယ္ေျပာၾကားလိုက္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးေယာက္သည္ ဦးတာတီးတို႔ လမ္းထိပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က
“ကိုဂၽြန္ေကာင္းတို႔ ဦးတာတီးတို႔ ဒီမွာခဏေစာင့္ဦးဗ်ာ က်ဳပ္ကိစၥေလးနည္းနည္းရွိလို႔”
ဟု ေျပာ၍ထြက္သြားေလရာ ဦးတာတီးက
“အင္း သဲလြန္စရၿပီထင္တယ္”
ဟုအားရ၀မ္းသာ ေျပာေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္မွာမူ တစ္ခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ဆိုေသာ စကားအတုိင္း ဘယ္အရက္ဆိုင္၀င္ေခြေနဦးမလဲဟု ေတြးေတာ၍သာ စိတ္လက္မသာမယာရွိေနေလသည္။ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ ဤစာတစ္ပိုဒ္ဖတ္ၿပီးခန္႔ အၾကာတြင္ပင္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး…
“ကဲ ခင္ဗ်ားတို႔ဖို႔ က်ဳပ္လက္ဖက္ရည္၀ယ္လာတယ္ဗ်ိဳ႕ ေနဦး ဟုိေရွ႕မွာ ေသာက္ေရအိုးစဥ္ရွိတယ္ ခင္ဗ်ားတို႔ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖို႔ ခြက္လိုတယ္မဟုတ္လား”
ဟုဆိုကာ ကၽြႏု္ပ္တို႔အား ေသာက္ေရအိုးစဥ္မွ ေရခြက္ျဖင့္ လက္ဖက္ရည္မ်ားတိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ
ဦးတာတီးက
“က်ဳပ္က ကိုပုလင္းေျပာင္ကို သဲလြန္စ သြားရွာတယ္မွတ္တာ လက္ဖက္ရည္သြား၀ယ္တာကိုဗ်”
ဟု စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာေျပာေလသည္။ ထိုအခါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကပင္
“အမွန္ကေတာ့ ေဆးသြား၀ယ္တာဗ်ိဳ႕ မေန႕က က်ဳပ္တို႔မ်ားသြားေတာ့ ေခါင္းကိုက္ေနတယ္ေလ… အမႈလိုက္တဲ့အခါ ေခါင္းကိုက္ေနေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူးဗ်ိဳ႕ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင့္ဆိုသလို က်ဳပ္လိုခ်င္တဲ့ ကြင္းဆက္ကေလးတစ္ခုရတာပဲဗ်ိဳ႕ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကံေကာင္းရင္ သိပ္မၾကာခင္ရလိမ့္မယ္ဗ်ိဳ႕ ကဲ ကဲ ကိုဂၽြန္ေကာင္းေရ.. ခင္ဗ်ားအႀကိဳက္ က်ဆိမ့္ကေလး၀ယ္လာတယ္ဗ်ာ ဦးတာတီးကေတာ့ ဘာႀကိဳက္တယ္မသိလို႔ ကိုဂၽြန္ေကာင္းလုိပဲ က်ဆိမ့္ပဲေသာက္လိုက္ပါဗ်ာ”
ဟု ေျပာရင္း ကၽြႏု္ပ္တို႔အား လက္ဖက္ရည္ႏွင့္အတူ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးကိုပါ တိုက္ရင္း ၄င္းကိုယ္တိုင္ကမူ ေသာက္ေရအိုးမွ ေသာက္ေရႏွင့္ပင္ ေဆးေသာက္ေလသည္။ ဦးတာတီးကမူ
“ေတာ္ေတာ္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔တဲ့ ဆားပုလင္းပဲဗ်ာ.. ကုိယ္တိုင္မေသာက္ဘဲ သူမ်ားအတြက္ပဲ ရည္စူး၀ယ္လာရတယ္လို႔”
ဟု ခ်ီးက်ဴးေနေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္ကမူ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္၏ ထူးျခားေသာ ေဆးရည္သာ ေသာက္တတ္သည့္အက်င့္ကို သိသျဖင့္ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ ၿပံဳးရင္ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္အတူ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးအား ေမာ့ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။
ထိုေနာက္တြင္ပင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးေယာက္သည္ ဦးတာတီးအိမ္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္တြင္ ဦးတာတီးတို႔ အိမ္မေရာက္ခင္၌ပင္ ဦးတာတီးမွာ မ်က္ႏွာရံႈ႕မဲလာၿပီး
“ကိုပုလင္းေျပာင္ေရ… က်ဳပ္ေတာ့ ဗိုက္က ဒုကၡေပးၿပီဗ်… က်ဳပ္အိမ္ကလည္း ေ၀းေသးတယ္ ေသပါၿပီဗ်ာ”
ဟုေျပာေသာအခါ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္က ေအးေအးေဆးေဆးပင္
“ဒါဆိုလည္း ဟိုၿခံဳထဲသာေျပးေပေတာ့ဗ်ိဳ႕”
ဟုေျပာဆိုရင္ ၄င္း၏အမူအက်င့္အတိုင္း ေဆးေပါ့လိပ္ဖြာ၍ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေနေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္လည္း ဦးတာတီးနည္းတူ ဗိုက္ေအာင့္လာသျဖင့္
“အိုင္ေဆး ကိုပုလင္းေျပာင္ေရ.. က်ဳပ္လည္း မရေတာ့ဘူးဗိ်ဳ႕”
ဟု ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုၿပီး ဦးတာတီး၀င္သြားေသာ ၿခံဳ၏အနီးအနားရွိ ၿခံဳအတြင္းသို႔ ပုဆိုး မ ကာ ေျပး၀င္လိုက္ရေပေတာ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္လည္း ကိစၥ ၀ိစၥမ်ားၿပီးစီးေသာ္အခါ မူလေနရာသို႔ျပန္လာလ်င္ ဦးတာတီးႏွင့္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္အား ေတြ႕ရွိေလေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္က ေရာက္ေရာက္ျခင္းပင္
“ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္ဗ်ာ.. က်ဳပ္ဘ၀မွာ ဒီေလာက္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေတာထဲတိုးရေလာက္တဲ့ထိ မျဖစ္ဖူးပါဘူးဗ်ာ ဒီေန႔မွ ကံဆိုးတယ္ထင္ပါတယ္ဗ်ာ”
ဟု ေျပာေသာအခါ ဦးတာတီးကလည္း ကၽြႏု္ပ္နည္းတူေထာက္ခံေလသည္။ ထိုအခါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က ခပ္သဲ့သဲ့ၿပံဳးရင္း
“ကံဆိုးဆို က်ဳပ္လိုခ်င္တဲ့ ေနာက္ကြင္းဆက္ကေလး တစ္ခုလည္း ရၿပီဗ်ိဳ႕”
“ဟာ.. က်ဳပ္တို႔ ၿခံဳတိုးရတာနဲ႔ ခင္ဗ်ား ကြင္းဆက္ရတာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲဗ်.. ကိုပုလင္းေျပာင္ ခင္ဗ်ားမရိနဲ႔ဗ်ာ”
ဟု ဦးတာတီးက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ ေျပာေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္ကမူ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္၏ လက္ခ်က္မွန္း ရိပ္မိ၍
“ဒါဆို က်ဳပ္တို႔ကို ခင္ဗ်ားတိုက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ထဲမွာ တစ္ခုခုပါတယ္ထင္တယ္ ဟုတ္သလား ကိုပုလင္းေျပာင္”
ဟု ေမးလိုက္ရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က
“သိပ္ဟုတ္သဗ်ိဳ႕ ဒါေတြ ေနာက္မွ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ျပန္ရွင္းျပေတာ့မယ္ဗ်ာ… ကဲ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဦးတာတီးရဲ႕ ေငြရယ္… ဟိုေနမင္းသူရိန္ရဲ႕ အသက္ေလးကို သြားကယ္လိုက္ၾကစို႕”
ဟုေျပာေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္က
“ေနမင္းသူရိန္က အဖမ္းခံရတာလားဗ်”
ဟုေမးလိုက္လ်င္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က
“အဲသလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး ဒါေပမယ့္ အဖမ္းခံရတာမွ ဒီလူသက္သာဦးမယ္ ေဟာ.. ဟိုးေရွ႕မွာ ေဒၚဂြက္ေထာ္တို႔ အိမ္မဟုတ္လား ျမန္ျမန္လာဗ်ိဳ႕ မဟုတ္ရင္ ဟုိလူ႕အသက္မွီမယ္မထင္ဘူး”
ဟု ေျပာရင္ ေဒၚဂြက္ေထာ္တို႔ ၿခံအတြင္းသို႔ ၀င္သြားေလေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးေယာက္သား ေဒၚဂြက္ေထာ္အား တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေခၚၾကေသာ္လည္း ေဘးအိမ္မွ ေမာင္းေထာင္းသံေၾကာင့္ ေဒၚဂြက္ေထာ္သည္ မၾကားႏုိင္ဘဲျဖစ္ေနေလ၏။ ထိုအခါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကလည္း
“က်ဳပ္ေတာ့ မေစာင့္ေတာ့ဘူးဗ်ိဳ႕ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေပေတာ့”
ဟု ဆိုကာ ၿခံေထာက္ရွိ လမ္းခင္းထားေသာ အုတ္ခဲတစ္လံုးကိုင္၍ အိမ္ေပၚသို႔ မတက္ဘဲ အိမ္ေအာက္မွ ပတ္၍ ၿခံေနာက္သို႔ ပတ္သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ဦးတာတီးတို႔သည္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ေနာက္သို႔ အေျပးတပိုင္းသို႔ လိုက္ခဲ့ေလေသာအခါ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္သည္ အိမ္ေပၚသို႔ တက္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ အိမ္ေနာက္မွ အိမ္သာသို႔ ေျပး၍ အိမ္သာတြင္ ခတ္ထားေသာ ေသာ့ခေလာက္အား အုတ္ခဲႏွင့္ ရိုက္ဖ်က္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ေလသည္။ ထိုအခါ ဦးတာတီးက
“ကိုဂၽြန္ေကာင္းေရ.. က်ဳပ္တို႔ ဆားပုလင္းလည္း က်ဳပ္တို႔လို ကိစၥက ငယ္ထိပ္ေရာက္ၿပီထင္တယ္ဗ်”
ဟု ေျပာဆိုေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ကမူ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္နားသို႔သြား၍
“အိုင္ေဆး ကိုပုလင္းေျပာင္ မေအာင့္ႏိုင္လည္း က်ဳပ္တို႔လို ၿခံဳတိုးလိုက္ေလ ဟိုၿခံေထာင့္မွာ ၿခံဳရွိတယ္ဗ် ၿပီးမွ သဲနဲ႔ ျပန္ဖံုးလိုက္ေပါ့”
ဟု အႀကံဉာဏ္ေပးေသာအခါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က
“မဟုတ္ပါဘူး ကိုဂၽြန္ေကာင္းရယ္ က်ဳပ္က ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဒီေသာ့ခေလာက္ကို ျမန္ျမန္မဖြင့္ႏိုင္ရင္သာ ေနမင္းသူရိန္ဒုကၡမ်ားမွာဗ်”
ဟုေျပာရင္ အားႏွင့္သာ ရိုက္ဖြင့္လ်က္ရွိေလသည္။ ထိုအခါ ဦးတာတီးက
“ေနမင္းသူရိန္က ဒီထဲမွာ ရွိပါ့မလားဗ်ာ… ခင္ဗ်ားလုပ္တာနဲ႔ ဒုကၡမ်ားမွာ က်ဳပ္တို႔ျဖစ္သြားမယ္”
ဟု ေျပာဆိုေနခ်ိန္မွာပင္
“အမေလးေတာ္ လုပ္ၾကပါဦး ဒီမွာ ကၽြန္မတို႔အိမ္က အိမ္သာကို ရိုက္ဖြင့္ေနတယ္”
ဟူေသာ အသံၾကားလိုက္ရာ ေဒၚဂြက္ေထာ္သည္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေသာ လက္ကိုင္တုတ္ႀကီး ကိုင္၍ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ဆီသို႔ ေျပးလာေလသည္။ ထိုအခါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ ေလအဟုန္မွ်ရွိေသာ အရွိန္ႏွင့္ ထြက္ေျပးရင္း
“အမေလး လုပ္ၾကပါဦး တုတ္ႀကီးဗ် ကိုဂၽြန္ေကာင္းေရ.. ထိန္းပါဦးဗ်ာ”
ဟုေျပာဆိုရင္း အုတ္နီခဲခ်ကာ ၿခံအတြင္း၌ ပတ္ေျပးေနေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ရပ္ကြက္အတြင္းေနထုိင္ၾကေသာ လူမ်ားကလည္း ၿခံထဲသို႔၀င္လာၿပီး
“ဘယ္မွာတုန္း ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ သူမ်ားအိမ္သာ ရိုက္ဖြင့္တဲ့ေကာင္”
ဟူ၍တစ္မ်ိဳး
“ခိုးစရာ ရွားလို႔ဗ်ာ… အိမ္သာကိုမ်ား ခက္ခက္ခဲခဲဖြင့္ခိုးရတယ္လို႔ ေသာက္ေရအိုးတစ္အိုးနဲ႔ ေသာက္ေရခြက္တစ္ခြက္ေလာက္ရမွာကိုမ်ား”
ဟူ၍တစ္ဖံု ေျပာဆိုၿပီး နီးရာ လက္နက္မ်ားကိုင္စြဲကာ ကၽြႏု္ပ္တို႔အား လိုက္ၾကေလသည္။ ထိုအခါ ကၽြႏု္ပ္ကပင္
“အိုင္ေဆး ကိုပုလင္းေျပာင္ ၿခံထဲပတ္ေျပးမေနနဲ႔ေလဗ်ာ… ေျပာစရာရွိတာေျပာဦးဗ်”
ဟုေျပာလိုက္ရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ တံု႔ ခနဲ ရပ္သြားၿပီး
“ဟုတ္သားပဲဗ်ိဳ႕ က်ဳပ္ကလည္း ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ လန္႔သြားသဗ်”
ဟု အရွက္ေျပေျပာရင္း လူအုပ္ႀကီးအား
“ေနပါဦးဗ်ိဳ႕.. က်ဳပ္တို႔က ဆားပုလင္းေတြပါ.. ေနမင္းသူရိန္ကို လာရွာတာပါ”
ဟုေျပာရာ လူအုပ္ႀကီးသည္ တံု႕ခနဲ ရပ္သြားၿပီးမွ
“လူရွာတာ အိမ္သာထဲရွာရလားကြ”
ဟု ေအာ္၍ ထပ္မံလိုက္ရိုက္ၾကေလရာ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း ထပ္မံ မရွင္းျပႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေျပးၾကရေလျပန္၏။ မ်ားမၾကာမီအခ်ိန္တြင္ပင္
“ဘာျဖစ္ေနတာလဲေဟ့”
ဟူေသာ အသံကို ၿခံေရွ႕မွ ၾကားလိုက္သျဖင့္ အားကိုးတႀကီးၾကည့္လိုက္ရာ ရပ္ကြက္လူႀကီးဟု ယူဆ၍ရေသာ လူကို ေနာက္လိုက္တစ္ခ်ိဳ႕ျဖင့္ေတြ႕သျဖင့္ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္ကပင္
“လုပ္ပါဦး ဦးဦးရယ္ တားတို႔ကို ဒီမွာအတင္းလိုက္ရိုက္ေနလို႔”
ဟူ၍ သတၱိအျပည့္ႏွင့္တိုင္ၾကားလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ လူႀကီးမွပင္
“ေၾသာ္ ကိုပုလင္းေျပာင္ပါလား”
ဟုေျပာ၍ လူအုပ္ႀကီးအား
“ေဟ့လူေတြ ရပ္ဦး ဒါက စီအိုင္ဒီက ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္ကြ သူက အမႈအတြက္လာတာ”
ဟုေျပာလိုက္မွပင္ လူအုပ္ႀကီးကလည္း ကၽြႏု္ပ္တုိ႕အား လိုက္လံရိုက္ႏွက္ေနျခင္းမွ ရပ္သြားၿပီး
“ဒီလူက အိမ္သာကို ရိုက္ဖြင့္ေနလို႔ပါ လူႀကီး”
ဟုျပန္လည္ တိုင္တန္းေလရာ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္က
“ဒီလိုပါ ဒီအိမ္သာထဲမွာ ေနမင္းသူရိန္ရွိေနပါတယ္”
ဟူ၍ျပန္လည္ ေျဖရွင္းလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ လူအုပ္ႀကီးမွ ဟာ ခနဲ ဟင္ ခနဲ အသံႏွင့္အတူ
ရူးေနသလား ဟူေသာအသံကိုပင္ၾကားလိုက္ရေလသည္။ လူႀကီးဆုိေသာလူကပင္ ဆက္လက္၍
“ဒီက ဆားပုလင္းေျပာသလို ဟုတ္မဟုတ္ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီးမွ ဆက္လုပ္ၾကတာေပါ့”
ဟုေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ ေဒၚဂြက္ေထာ္အား
“ကဲ အိမ္သာတံခါးဖြင့္ျပလိုက္”
ဟု ေျပာရာ ေဒၚဂြက္ေထာ္သည္ အိမ္ေပၚသုိ႔တက္၍ ေသာ့ယူကာ အိမ္သာတံခါးအားဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္
“ဟင္”
“ဟာ”
ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ ေနမင္းသူရိန္အား အိမ္သာအတြင္းတြင္ ၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္အနက္ျဖင့္ ထုပ္ထားေသာ အထုပ္တစ္ထုပ္ပိုက္လ်က္ အိမ္သာနံရံအား မွီလ်က္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ရပ္ကြက္လူႀကီးက
“ဟာ ေသာက္က်ိဳးနည္း ေသၿပီလား မသိဘူး”
ဟုေျပာေသာအခါ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္က
“မေသပါဘူးဗ်ာ.. အိပ္ေပ်ာ္ေနတာပါ”
ဟုေျပာဆိုရင္း ေဒၚဂြက္ေထာ္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ
“ခင္ဗ်ားတို႔အိမ္ ဒီရက္ပိုင္း ခ်ဳပ္စာ ေတြစားတယ္ထင္တယ္”
ဟု ေျပာဆိုလိုက္ရာ ေဒၚဂြက္ေထာ္က
“အမေလး ေတာ္လိုက္တဲ့ ဆားပုလင္းေတာ္ ေနမင္းသူရိန္အိမ္သာထဲေရာက္ေနတာတင္မကဘူး က်ဳပ္၀မ္းခ်ဳပ္ေနတာပါ သိေနတယ္ေတာ့္”
ဟုေျပာဆိုလိုက္ရာ ကၽြႏု္ပ္က
“အိုင္ေဆး ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲဗ် က်ဳပ္ကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလာက္သင္ေပးပါဦး”
“ဒီလိုေလဗ်ာ ေနမင္းသူရိန္ အိမ္သာထဲေရာက္ေနတာ ႏွစ္ညေလာက္ရွိတာေတာင္ ေဒၚဂြက္ေထာ္က မသိဘူးဆိုေတာ့ အိမ္သာနဲ႔ အဆက္အသြက္ျပတ္ေနလို႔ေပါ့ဗ်.. ေဒၚဂြက္ေထာ္ကလည္း သိပ္အံ့ၾသမေနပါနဲ႔ မန္းက်ည္းႏွစ္ကို ဆားခတ္ေသာက္ရင္ ခင္ဗ်ား ခ်ဳပ္ ေနတာႀကီး ျပန္အဆင္ေျပႏိုင္ပါတယ္”
ဟုေျပာဆိုလိုက္ေသာအခါ လူအုပ္ႀကီးမွ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္အား ၀ိုင္း၀န္း ခ်ီးက်ဴးၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ေနမင္းသူရိန္လည္း လန္႔ႏိုးလာၿပီး တုတ္၊ ဓားမ်ားကိုင္ေဆာင္ထားေသာ လူအုပ္ႀကီးကို ၾကည့္၍ မ်က္လံုးကေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္ျဖစ္ေနေလ၏။ ထိုအခါ ရပ္ကြက္လူႀကီးျဖစ္သူကပင္
“ကဲ ေမာင္ေနမင္းသူရိန္ မင္းဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး မင္းကို ဒီဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က ကယ္လိုက္ၿပီ”
ဟုေျပာလိုက္ရာ ေနမင္းသူရိန္က
“အမေလး ကယ္တင္ရွင္ႀကီးဗ်ာ… က်ဳပ္ေတာ့ ဒီမွာပဲတင္ ေသၿပီမွတ္တာ…ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဗ်ာ”
ဟုေျပာရင္း ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္အား ဖက္၍ ငိုေလေတာ့သည္။
အမႈကိစၥအဆင္ေျပသြားေသာအခါ ဦးတာတီးက ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္အား ဂုဏ္ျပဳေငြအျဖစ္ ေငြစကၠဴတစ္အုပ္လက္ေဆာင္ေပးေလသည္။ ထို႕ေနာက္ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း မိမိေနရာဌာေနသို႔ ျပန္လာၾကေလရာ လမ္းတြင္ ကၽြႏု္ပ္က ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္အား
“ကဲ ကိုပုလင္းေျပာင္ ဒီအမႈကိစၥေလး ေျပာျပဦးေလဗ်ာ”
ဟုေမးလိုက္ရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က
“ဒီအမႈက ရိုးရွင္းေပမယ့္ အလွည့္အေျပာင္းေလးေတြပါတယ္ဗ်… ပထမဆံုးက်ဳပ္တုိ႔ ေမာင္းေထာင္းတဲ့အိမ္သြားတယ္ဗ်.. အဲဒီမွာ အသံေတြဆူညံေနေတာ့ အမယ္ႀကီးေတြေတာင္ နားသိပ္မေကာင္းၾကရွာဘူးမဟုတ္လား ဒါက ပထမသဲလြန္စပဲ ဒုတိယအေနနဲ႔ ေဒၚဂြက္ေထာ္အိမ္ကို သြားတဲ့အခါမွာ ထူးထူးျခားျခား အိမ္တိုင္မွာ ေသာ့ေတြ ခ်ိတ္ထားတယ္ဗ်… ခင္ဗ်ားတို႔က မျမင္ေပမယ့္ က်ဳပ္က စပ္စပ္စုစုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသာ့ေတြမွာ စာေတြေရးထားတယ္ ဥပမာ အိမ္သာေသာ့ တို႔ ၿခံေသာ့တို႔ေပါ့ ဒါက ဒုတိယသဲလြန္စပဲဗ်”
“ဒါထက္ ကြင္းဆက္ဆိုတာကေရာဗ်ာ က်ဳပ္တို႔ ၀မ္းသြားတဲ့ ကိစၥကိုလည္း ဆက္ေျပာပါဦး”
“အင္း ဒါကေတာ့ က်ဳပ္မနက္က ေဆးသြား၀ယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဆးဆိုင္က ေကာင္ေလးကို နည္းနည္းပါးပါးစစ္ေမးေတာ့ ေနမင္းသူရိန္ဆိုတဲ့လူက ၀မ္းခ်ဳပ္လို႔ မေန႔က မနက္ပိုင္းေလးတင္ ၀မ္းႏႈတ္ေဆးလာ၀ယ္သြားတယ္တဲ့ သူ၀ယ္တဲ့ေဆးကလည္း ၅ မိနစ္အတြင္းအစြမ္းျပေစတယ္ဆိုပဲ ၿပီးေတာ့ ေဆး၀ယ္ၿပီးတာနဲ႔ ဆိုင္ကေန ေရေတာင္းၿပီး ခ်က္ခ်င္းေသာက္သြားတယ္တဲ့ အိမ္ေရာက္ရင္ တန္းအစြမ္းျပႏိုင္ တာေပါ့ဗ်ာ”
ဟုေျပာေလရာ ကၽြႏု္ပ္က
“ေနမင္းသူရိန္ ေဆးေသာက္တာနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ၀မ္းသြားတာေတာ့ သိပ္မဆိုင္ဘူးထင္တယ္ဗ်”
ဟုအထြန္႔တက္ေလရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က
“ကိုဂၽြန္ေကာင္းက သိပ္ေလာသကိုးဗ်… ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း သူေသာက္သြားတဲ့ေဆးႏွစ္ျပား၀ယ္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ကို လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ေရာတိုက္လိုက္တာ ၅ မိနစ္အတြင္း အစြမ္းျပတာ ခင္ဗ်ားလည္း အသိပဲေလ”
“ဒါေၾကာင့္ က်ဆိမ့္က ပိုက်ေနတယ္ထင္မိတာကိုးဗ် ဆက္ေျပာပါဦးဗ်ာ”
“ေနမင္းသူရိန္အေၾကာင္းဆက္ေျပာမွထင္တယ္ သူက ၀မ္းႏႈတ္ေဆးေသာက္ၿပီးအိမ္ျပန္သြားခ်ိန္မွာ ဦးတာတီးနဲ႔ေတြ႕မယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၅ မိနစ္ျပည့္လို႔ ေဆးစြမ္းျပခ်ိန္မွာ ေဒၚဂြက္ေထာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕ကေန ဦးတာတီးကို ေစာင့္ေနခ်ိန္ျဖစ္မယ္ အဲဒီေတာ့ သူက ေဒၚဂြက္ေထာ္တို႔ အိမ္က အိမ္သာကို ၀င္သံုးမယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပိုေသခ်ာသြားတာက ဦးတာတီးေျပာစကားမွာ ေဒၚဂြက္ေထာ္ဟာ သူ႔ကိုေတြ႕ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ “ငါ့ႏွယ့္ေနာ္ ေမ့တတ္လိုက္တာ” လို႔ဆိုၿပီး အိမ္ေအာက္ျပန္ဆင္းၿပီး အိမ္သာတံခါးေသာ့ခတ္မယ္ ၿပီးေတာ့ ေသာ့ကို တိုင္မွာခ်ိတ္မယ္ အဲဒီလိုနဲ႔ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ အိမ္သာထဲမွာ ပိတ္မိမွာေပါ့ဗ်ာ”
“သူကလည္း ေအာ္မေခၚဘူးလားဗ်”
“ေအာ္ေခၚပါလိမ့္မယ္ ဒါေပမယ့္ ေဘးအိမ္က ေမာင္းေထာင္သံနဲ႔ ဆူညံေနေတာ့ သူ႕အသံဘယ္ၾကားရမလဲဗ် အိမ္သာတံခါးေတြေတာင္ ထုေသးတယ္ ေမာင္းေထာင္းသံနဲ႔ေရာေနေတာ့ ဘယ္အရာထင္မလဲဗ်ာ သူ႔လက္ပဲ အရာထင္ေတာ့မေပါ့”
ဟုေျပာဆိုလိုက္ရာ ကၽြႏု္ပ္က
“အင္း ဒီျပင္လူေတြ စဥ္းစားရင္ေတာ့ ေနမင္းသူရိန္ခိုးသြားတယ္ပဲထင္မွာဗ်ာ.. ခင္ဗ်ားေတြးေပလို႔ ဒါနဲ႔ ေနမင္းသူရိန္က ခင္ဗ်ားကိုေတြ႕ေတာ့ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးလို႔ ဘာလို႔ေခၚတာတုန္းဗ်”
“ေခၚမွာေပါ့ဗ်ာ… က်ဳပ္မွ အခ်ိန္မီလာမကယ္ရင္ ဒင္းကေတာ့ မမြန္းသင့္တဲ့ အနံ႔နဲ႔ မြန္းေသေတာ့မွာေလ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ကို ကယ္တင္ရွင္ႀကီးလို႔ ေခၚမွာေပါ့ ကဲပါ ဒါေတြထားပါေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ရွင္းျပလိုက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေမာသြားတယ္ ဦးတာတီးကလည္း ေငြေလးေပးထားေတာ့ အေမာေျပေလး”
ဟုစကားကိုျဖတ္လိုက္ၿပီး ေရွ႕မွာထြက္သြားေလရာ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း ဆရာေကာင္း တပည့္ပီသစြာပင္ အရက္ဆိုင္သို႔ သြားသည္ကို သိရွိ၍ ေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္ရေပေတာ့သည္။
ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္ႏွင့္ ေငြသိန္းတစ္ရာေပ်ာက္ဆံုးမႈ ေနာက္ဆက္တြဲ
အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္မ်ား ၿပီးဆံုးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္တို႔သည္ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ပစ္တြင္ထိုင္လ်က္ ပဲေလွာ္၊ ထန္းလ်က္ႏွင့္ ေရေႏြးတို႔ ေသာက္သံုးျခင္းမျပဳေတာ့ဘဲ ေငြယားေလး ရွိသည့္အေလ်ာက္ ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္တစ္ေတာင့္အား ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ရသည့္ ဆတ္သားေျခာက္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္၊ ကုန္းေဘာင္ႀကီးေၾကာ္တို႔ျဖင့္ ျမည္းလ်က္ရွိခ်ိန္တြင္…..
“ေမ့ခ်စ္ျမွားစူး… အူး..ဟူး..ဟူး… ေမ့ခ်စ္ျမွားစူး… အူး..ဟူး..ဟူး…”
မည္ေသာ ငွက္ဆုိးထိုးသံအားၾကားလိုက္ရာ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္က
“အင္း ရပ္ကြက္ထဲမေတာ့ ေသလူေတြခ်ည္းပဲဗ်ာ.. ခုလည္း ဘယ္သူ႔အသုဘက သီခ်င္းသံလဲမသိ”
လို႔ေျပာသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္လည္း ၿခံေရွ႕သို႔ ၾကည့္လိုက္ရာ ေနမင္းသူရိန္သီခ်င္းဆိုလ်က္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ အိမ္ထဲ၀င္လာသည္ကိုေတြ႕သျဖင့္ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္က
“ကဲ ကိုေနမင္းသူရိန္ေရ.. လာေတာ့ လာဗ်ာ… သီခ်င္းေတာ့ မဆိုလာပါနဲ႔”
ဟုေျပာလိုက္ရာ ေနမင္းသူရိန္လည္း ခပ္ရွက္ရွက္ႏွင့္ ကြပ္ပစ္တြင္၀င္ထိုင္ၿပီး
“အဲဒါပဲ ကိုပုလင္းေျပာင္ေရ.. က်ဳပ္အသံကလည္း ဘယ္ဘ၀ကကံလည္း မသိပါဘူးဗ်.. သီခ်င္းဆိုကလည္း ေတာ္ေတာ္၀ါသနာပါ လူတိုင္းကလည္း ခင္ဗ်ားေျပာသလိုေျပာေတာ့ က်ဳပ္မွာ ဘယ္သြားဆိုရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ”
ဟုေျပာလိုက္ရာ ကၽြႏု္ပ္မွာ ရယ္ေမာေနေသာ္လည္း ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္ကမူ
“ဒီလိုရွိတယ္ဗ်.. က်ဳပ္ၾကားဖူးသေလာက္ဆုိရင္ သံစဥ္ေတြထဲမွာ ဒို၊ ေရ၊ မီ၊ ဖာ၊ ဆို၊ လာ၊ တီ၊ လို႔ေခၚတဲ့ သံစဥ္ ၇ မ်ိဳးရွိတယ္ဗ်… ေနာက္မွာ ဒို တစ္ခု ထပ္ပါေသးတယ္ ဒါကေတာ့ အသံေသးမို႔ ထားပါ.. အဲဒီသံစဥ္ ၇ မ်ိဳးမွာ ဒို၊ ေရ၊ မီ ဆိုတာက အျမင့္သံ အျမင့္ကီး ဆို၊ လာ၊ တီ ဆိုတာကေတာ့ အနိမ့္သံ အနိမ့္ကီးေပါ့ဗ်ာ.. ခင္ဗ်ားအသံက အနိမ့္သံလည္း မပါ အျမင့္သံလည္း မပါဘဲ ဖာကီး ဖာသံနဲ႔ဆိုေနေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ေတာ့မေပါ့”
ဟု ေျပာေလရာ ေနမင္းသူရိန္က
“အမေလးဗ်ာ.. က်ဳပ္မွာ ေရွ႕ေနငွားခါမွ ေထာင္လံုးလံုးက်ဆိုသလိုျဖစ္ေနၿပီ ကိုပုလင္းေျပာင္ ေျပာေတာ့မွပဲ က်ဳပ္အသံက ဖာ ကီး ဖာ သံ ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္ဗ်ာ”
ဟုေျပာလိုက္ေလရာ.. ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္လည္း အားပါးတရ ရယ္ေမာလိုက္ရေတာ့ေလသတည္း။
လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးစီရွိၾကေပသည္။ ကၽြႏု္ပ္တြင္လည္း ငယ္စဥ္တည္းကပင္ စံုေထာက္ေမာင္စံရွား၊ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္၊ ဆားပုလင္းမင္းေမာင္ စေသာ စံုေထာက္၀တၳဳမ်ားမွ ဇာတ္ေကာင္စံုေထာက္ေက်ာ္ႀကီးမ်ားကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ေပသည္။ ယခုတြင္လည္း ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တုန္းပင္ျဖစ္၏။ ထိုအတြက္ေၾကာင့္လည္း ဤဇာတ္လမ္းကို ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ မူရင္းစာေရးသားသူမ်ားကို ေစာ္ကားလိုျခင္းမဟုတ္ဘဲ ကၽြႏု္ပ္ေရးေနႀကပံုစံအတိုင္း ဟာသသေဘာမ်ိဳးႏွင့္သာ ေရးသားျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ဆားပုလင္း ပုလင္းေထာင္ႏွင့္ ေငြက်ပ္သိန္းတစ္ရာေပ်ာက္ဆံုးမႈ
တစ္ေန႕သ၌ ကၽြႏု္ပ္သည္ လြန္စြာမွပူျပင္းလွေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေႏြရာသီကို အံတုသည့္အေနျဖင့္ အိမ္ေရွ႕တြင္ေပါက္ေနေသာ မက်ည္းပင္ေအာက္ရွိ ကြပ္ပစ္တြင္ ဆတ္သားေျခာက္မီးဖုတ္အား ပဲဆီစစ္စစ္ျဖင့္ စိမ္ထားေသာ ဆတ္သားေျခာက္မီးဖုတ္၊ လက္ဖက္ၫြန္႕ခ်ည္းသီးသန္႔အား တြင္းပိုးေၾကာ္ႏိုင္ႏိုင္ျဖင့္ မြမ္းမံထားေသာ လက္ဖက္သုတ္တို႔ အမွတ္ျဖင့္ ပဲေလွာ္ႏွင့္ ထန္းလ်က္ခဲကို လက္ဖက္ေျခာက္ ေကာင္းစြာမခတ္ႏိုင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ အျဖဴေရာင္သီးသန္႔ ေရေႏြးျဖင့္ ျမည္းလ်က္ရွိေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္မွာမူ ဆရာေတာ္ အရွင္တိေလာကသာရ (ရေ၀ထြန္း) ေရးသားထားေသာ အလြန္တရာမွ ထူထဲလွသည့္ ျမန္မာဓမၼပဒ၀တၳဳႀကီးကို ေခါင္းအံုးကာ ေရႊေသြးကာတြန္းဂ်ာနယ္အား ဖတ္လ်က္ရွိေလသည္။
“အိုင္ေဆး ကိုပုလင္းေျပာင္ အဖန္ရည္လာေသာက္ဦးေလဗ်ာ”
“ေနပါေစ ကိုဂၽြန္ေကာင္းရယ္ ကၽြႏု္ပ္က ဟိုေဆးရည္ကလြဲရင္ ဘာအရည္မွ မေသာက္တတ္တာကို ခင္ဗ်ားလည္း သိသားနဲ႔”
ဟုေျပာလိုက္ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္ကလည္း ဆရာေကာင္း တပည့္ပီသစြာျဖင့္ ဟိုေဆးရည္ဆိုသည္မွာ အရက္ဟူေသာအရည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို နားလည္လိုက္ေလသည္။ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကပင္ ဆက္လက္၍
“ဟူး… ကိုဂၽြန္ေကာင္းရယ္ က်ဳပ္ေတာ့ ဒီရက္ပိုင္းအေတာ့္ကို ပ်င္းေနၿပီဗ်ာ… ၾကာရင္ အပ်င္းေရာဂါဆြဲလာမွာေတာင္ စိုးရိမ္မိတယ္”
“ဟုတ္ေလာက္မယ္ က်ဳပ္လည္း ၾကားဖူးတယ္ဗ်…. တစ္ခ်ိဳ႕စံုေထာက္ေတြက အမႈမလိုက္ရတာ ၾကာတဲ့အခါ ဉာဏ္ေတြေတာင္ထံုထိုင္းသြားမွာစိုးရိမ္လို႔ အမႈျဖစ္ပါေစလို႔ေတာင္ ဆုေတာင္းေနတတ္ၾကတယ္ဗ်”
“ဟာ.. ကိုဂၽြန္ေကာင္းကလည္း လုပ္ေရာ့မယ္… အဲဒါက ၀တၳဳထဲက စံုေထာက္ေတြပါဗ်ာ.. က်ဳပ္အမႈျဖစ္ေစခ်င္တာက အမႈမရွိေတာ့ က်ဳပ္ပိုက္ဆံမရဘူးဗ်ာ.. ဒီေတာ့ အနီေတာင္မေသာက္ႏိုင္ဘဲအျဖဴေတြနဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြားရလြန္းလို႔ ေငြေလးမ်ားရေအာင္ အမႈျဖစ္ေစခ်င္တာဗ်ိဳ႕”
“အမေလး ၾကည္ညိဳဖို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ စိတ္ကူးဗ်ာ”
ထို႔ေနာက္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ဘယ္အရက္ကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ကံစမ္းမဲပါသည္ ဘယ္အရက္ကေတာ့ျဖင့္ ေသာက္ရတာ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ျဖစ္သည္ဟူ၍ ထိုင္ကာေဆြးေႏြးေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ စီအိုင္ဒီမွာ ျပာတာေလး ၿဖိဳးေဇာ္ဟိန္းေရာက္လာၿပီး…
“အမေလး… ဆရာတို႔ရယ္ ရွာလိုက္ရတာဗ်ာ… ရံုးမွာ အမႈျဖစ္လို႔ မင္းႀကီးဆူေနၿပီ…. အဲဒါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကို ခ်က္ခ်င္းေခၚလာခဲ့ဆိုလို႕ လိုက္ရွာလိုက္ရတာ.. သြားလိုက္ၾကရေအာင္.. လိုလိုမယ္မယ္ လက္ဖက္ေျခာက္ေလးပါ ယူခဲ့လိုက္ပါလားဗ်ာ”
ဟု ေျပာင္စပ္စပ္ေျပာကာ ကၽြႏု္ပ္၏ လက္ဖက္ေျခာက္မပါေသာ ေရေႏြးကို တဂြတ္ဂြတ္ႏွင့္ ထိုင္ေသာက္ရင္း ပဲေလွာ္တစ္ခ်ိဳ႕အား အိပ္ကပ္ထဲထည့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ပါးစပ္ထဲသို႔ပစ္ထည့္လိုက္ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္မွာမူ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ပဲေလွာ္မ်ားကုန္သြားမွာစိုးရိမ္သျဖင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ထကာ စီအိုင္ဒီသို႕သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနေသာ္လည္း ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကမူ သိပ္အေရးမႀကီးသကဲ့သို႔
“ဒီမွာ ျပာတာေကာင္ ေျပာတာက ေျပာ ပါးစပ္ထဲသိပ္မထည့္နဲ႔ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔အိမ္မွာ လက္ဖက္ေျခာက္မရွိေတာ့လို႔ ေရေႏြးေတာင္ အျဖဴထည္ေသာက္ေနတာၾကည့္… ေနာက္တစ္ခ်က္က ငါတို႔က ေရေႏြးမႀကိဳက္ဘူးကြ.. အရက္ပဲေသာက္ခ်င္တာ” ဟုဆိုၿပီးေနာက္
“အင္း… အမႈမရွိလို႔ ပ်င္းေနမယ့္အတူတူ လိုက္သြားလိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္ေလ” ဟုဆိုကာ ထလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ျပာတာကေလး ၿဖိဳးေဇာ္ဟိန္းက
“ပ်င္းေနတာလား ပိုက္ဆံကုန္ေနလို႔လားဗ်ာ” ဟုဆိုကာ ပဲေလွာ္လက္တစ္ဆုပ္ကို ႏိႈက္၍ အိပ္ကပ္ထဲသလို႔ ထည့္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ထို႕ေနာက္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ အျခားစံုေထာက္မ်ားကဲ့သို႔ ကားျဖင့္ စီအိုင္ဒီသို႔မသြားႏိုင္သျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္၍သာ ခ်ီတက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္တို႔ စီအိုင္ဒီသို႔ ေရာက္ေသာအခါ မင္းႀကီးျဖစ္သူ၏ ေရွ႕တြင္ ရံုးရွိစံုေထာက္မ်ားအားလံုး တန္းစီလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကမူ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ခံုတစ္လံုး ဆြဲယူကာ ထိုင္လိုက္ေလသည္။ တစ္ဆက္တည္းႏွင့္ပင္ မင္းႀကီးျဖစ္သူအား..
“ကဲေျပာ.. ဘာကိစၥမို႔လို႔ က်ဳပ္ကိုေတာင္ ေခၚလိုက္ရတာလဲ”
ဟုေျပာလိုက္ရာ မင္းႀကီးျဖစ္သူက
“ဒီလိုပါ ေမာင္မင္း ေမွာ္ဘီဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ လူတစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံ သိန္းတစ္ရာေက်ာ္ကို ယူၿပီးေပ်ာက္သြားလို႔ ေမာင္မင္းတို႔ကို စံုစမ္းဖို႔ေခၚလိုက္ရတာပဲ”
ပိုက္ဆံဟူေသာ အသံႀကားသည္ႏွင့္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ ဆတ္ခနဲ ထလိုက္၍
“ကဲ ျဖစ္ပံုကို ရွင္းစမ္းပါဦး”
ဟုေျပာလိုက္ရာ မင္းႀကီးျဖစ္သူက
“ဒီလိုပါေမာင္မင္း ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕မွာ ဦးတာတီးဆိုတဲ့ လူဆီကေနၿပီးေတာ့ ေနမင္းသူရိန္ဆိုတဲ့လူက ေငြသိန္းတစ္ရာေက်ာ္ယူၿပီး ေပ်ာက္သြားလို႔တဲ့ ကဲ ဦးတာတီးဆိုတဲ့ လူကပဲ ရွင္းျပလို႔ရေအာင္ ဟိုျပာတာ ၿဖိဳးေဇာ္ဟိန္း သြားေခၚေခ်”
ဟုေျပာလိုက္ရာ ျပာတာဆိုေသာ ငတိသည္ အေၾကြးရွင္ေတြ႕သည့္ပံုႏွယ့္ လွစ္ခနဲေပ်ာက္သြားေလေတာ့သည္။ မ်ားမႀကာမီအခ်ိန္တြင္ပင္ ၀၀တုတ္တုတ္ ခႏၶာကိုယ္ရွိေသာ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ျပန္ေရာက္လာေလေတာ့သည္။
“ကဲ ဒါက ဦးတာတီးဆိုတဲ့ လူပဲ အေၾကာင္းစံုကို သူကပဲ ရွင္းျပလိမ့္မယ္ က်ဳပ္လည္း နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး အမႈပံုစံကလည္း အလြန္ရိုးရွင္းတာေၾကာင့္ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုစေတြးရမလဲ ေတာင္မသိေတာ့လို႔ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကို လွမ္းေခၚလိုက္ရတာပဲ”
“ဒါကေတာ့ အမႈကို စိတ္ပါ၀င္စားမႈရွိရွိ နားေထာင္မွ သိႏိုင္မွာေပါ့ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္လိုက္ရတာမွ မဟုတ္ဘဲ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ နားေထာင္မွေတာ့ ဘယ္လိုစေတြးဖို႔ ရွိေတာ့မလဲဗ်ာ.. ကဲ.. ဦးတာတီး အေၾကာင္းစံုကို ေျပာျပပါဦး”
ဟုေျပာလိုက္ရာ.. မင္းႀကီးလည္း ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ စားပြဲေပၚရွိ စီးကရက္ဘူးကို ေကာက္ကိုင္၍ မီးညွိလိုက္ေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးတာတီးဆိုသူအား
“ကဲ ဒါက ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ပဲ သူ႔ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေျပာျပလိုက္ပါ”
“ဒီလိုပါဗ်ာ…” ဟု အစခ်ီ၍ ေနမင္းသူရိန္ဆိုသူ ပိုက္ဆံသိန္းတစ္ရာႏွင့္အတူေပ်ာက္ဆံုးသြားပံုကို ရွင္းျပေလေတာ့သည္။
(ဤေနရာတြင္ ဦးတာတီးဆိုသူ၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားမွာ စကားေျပာပံုစံျဖင့္သာျဖစ္သျဖင့္ ၀တၳဳပံုစံျဖစ္ေအာင္ မူလဇာတ္ေက်ာရိုးမပ်က္ေစဘဲ ကၽြႏု္ပ္၏ စာေရးသားျခင္းနည္းပညာျဖင့္ ေရးသားလိုက္ရေပသည္။)
တမာေတြဖူးသည့္ ေႏြဦးသို႔ေရာက္ေခ်ၿပီတည္း။ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕ ၿမိဳ႕မေစ်းလည္းကြဲစျပဳေခ်ၿပီ။ ဦးတာတီးသည္ ကုန္ဖိုးေငြရွင္းရမည့္ ေငြသိန္းတစ္ရာကို ပိုက္လ်က္ကာ “ရွင္းသန္႔” နင္းေသာ ဆိုက္ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေနမင္းသူရိန္ကို ျမင္လိုက္ရျခင္းျဖစ္၏။
“ေဟ့ ေနမင္းသူရိန္ အိမ္ျပန္မလို႔လားကြ”
ေနမင္းသူရိန္က ေခါင္းညိမ့္ေလသည္။
“ဒါဆို အတူတူျပန္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ”
ႏွစ္ဦးသား ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ကိုယ္တိတ္ဆိတ္စြာ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာၾက၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ေဒၚဂြက္ေထာ္တို႔အိမ္အနီးေရာက္လာသည္။
“ေနမင္းသူရိန္ေရ.. ေဒၚဂြက္ေထာ္တို႔အိမ္ခဏ၀င္ၾကရေအာင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ ေဒၚဂြက္ေထာ္မွာလိုက္တဲ့ ပစၥည္း ၀င္ေပးလိုက္ဦးမယ္ ဒီအထုပ္ခဏယူထားေပးပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ဒီပစၥည္းေလးေတြ ေပးၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ေပၚက ျပန္ဆင္းခဲ့မယ္”
ေနမင္းသူရိန္သည္ ဦးတာတီးေပးေသာ အိတ္ကို လွမ္းယူ၏။ ဦးတာတီးသည္ အိမ္ေပၚေရာက္ေသာအခါ ေဒၚဂြက္ေထာ္၏တူမကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ဟဲ့ ကေလးမ နင့္အေဒၚရွိလား”
“ရွိပါတယ္ရွင့္ အျပင္သြားေနလို႔ ခဏထိုင္ပါဦး”
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဒၚဂြက္ေထာ္သည္ မီးဖိုဘက္မွ ထြက္လာၿပီး
“ေၾသာ္ ဦးတာတီးေရာက္ေနတာကိုး ၾကာေနၿပီလား”
ဦးတာတီး ဘာမွ်ျပန္မေျပာရေသးမီပင္
“ေၾသာ္ ငါ့ႏွယ့္ ေမ့တတ္လိုက္တာ ခဏေနာ္ ဦးတာတီး”
ဟုေျပာၿပီး အိမ္ေအာက္ျပန္ဆင္းသြားေလသည္။ မၾကာမီအိမ္ေပၚျပန္တက္လာၿပီး တိုင္တြင္ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ိတ္လိုက္ေလသည္။ ဦးတာတီးသည္ မွာထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေပးၿပီး အိမ္ေပၚမွဆင္းခဲ့သည္။ ၿခံအတြင္းတြင္ ေနမင္းသူရိန္ကို မေတြ႕ရေတာ့ ဟိုနား ဒီနားခဏ သြားသည္ထင္၍ လိုက္ရွာေသာ္လည္း မျမင္၊ အိမ္ျပန္ႏွင့္ၿပီထင္၍ လိုက္ရွာေသာ္လည္း ျပန္မလာေသး၊ ေနမင္းသူရိန္သြားတတ္ေသာ ေနရာမ်ားသို႔လိုက္ရွာေသာ္လည္း မေတြ႕ ေနမင္းသူရိန္သည္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေလၿပီျဖစ္ေလသည္။
“အဲဒါပါပဲဗ်ာ… ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ရယ္ ကယ္ပါဦး ပိုက္ဆံကလည္း သဘက္ခါဆို ေပးရေတာ့မယ္ ဒုကၡပါပဲဗ်ာ”
ဟုေျပာဆို အကူအညီေတာင္းလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ မင္းႀကီးက
“ကဲ ေမာင္မင္းလည္း ဇာတ္လမ္းအစအဆံုးသိၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုစလိုက္ရမယ္ဆိုတာ သိၿပီလား”
ဟုေမးလိုက္ရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ မည္သည့္စကားမွ်မဆိုေသးဘဲ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ပင္ မင္းႀကီးစားပြဲေပၚရွိ စီးကရက္ဘူးကို လွမ္းယူကာ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ထုတ္ၿပီးေနာက္ ႏႈတ္ခမ္း၌တပ္လိုက္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ မီးျခစ္ကို ေဖ်ာက္ခနဲ႔ ျခစ္လိုက္ၿပီး ေဆးလိပ္ကို ခ်က္ခ်င္းမညွိေသးဘဲ မီးညြန္႕ကို ခပ္ေစြေစြၾကည့္၍ စီးကရက္အား မီးညွိလိုက္ေလသည္။ မင္းႀကီးအပါအ၀င္ အျခားေသာလူမ်ားသည္လည္း ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္၏ ဓာတ္ရွင္မင္းသားဆန္ဆန္ ျပဳလုပ္ေနပံုကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ၾကည့္ေနေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္ကမူ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ စံုေထာက္မလုပ္ဘဲ ဓာတ္ရွင္မင္းသားလုပ္ပါက ပရိတ္သတ္မ်ားမွ ေမတၱာခဲမိုးမ်ားရြာႏိုင္ေလာက္သည့္ ရုပ္ရည္ရူပကာရွိေၾကာင္း ေတြးမိသည္ကို၀န္ခံရပါလိမ့္မည္။
ထို႔ေနာက္တြင္မူ မင္းႀကီးျဖစ္သူက ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္၏ ေသြးေအးေအးျဖင့္ျပဳလုပ္ေနပံုမ်ားကို စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ
“ေမာင္မင္း က်ဳပ္ေမးတာကို ေျဖပါဦး ဘယ္ကေန ဘယ္လိုစလိုက္ရမလဲ ေျပာျပပါဦး”
ဟုေမးလိုက္ရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က ဘိလပ္သားတို႔သာမက ၀ိတိုရိယဘုရင္မႀကီးပင္ အံၾသယူေလာက္ရေသာ ဘိလပ္သံစစ္စစ္ျဖင့္ ပရိတ္သတ္အားလံုး ဟင္ခနဲ ဟာခနဲ ျဖစ္သြားေလာက္ေသာစကားကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။
“အိုင္ ဒုန္႕ ႏိုး”
စီအိုင္ဒီမွ ျပန္လာၿပီးေနာက္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ မူလေနရာျဖစ္ေသာ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပစ္တြင္ပင္ ထိုင္လ်က္ရွိေနၾကေပသည္။ ထိုေနာက္ ကၽြႏု္ပ္ကမူ ပုလိပ္မင္းႀကီးကိုယ္တိုင္ အားကိုးတႀကီးျဖင့္ အကူအညီေတာင္းထားေသာအမႈအတြက္ စိတ္မေအးဘဲ ဘယ္လိုမ်ား အမႈစလိုက္မလဲဟု ေတြးေတာေနေသာ္လည္း ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကမူ အိမ္ေပၚရွိ ၄င္း၏ မယ္ဒိုလင္ေလးကို သြားယူေနေလသည္။ ထိုအခါ ဤမွ်အမႈကိစၥအတြက္ အေရးႀကီးေနခ်ိန္တြင္ မယ္ဒိုလင္ကို စိတ္ေရာက္ေနေသာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္အား အံ့ၾသႀကီးစြာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ ကၽြႏု္ပ္အား တစ္ခ်က္မွ် ၿပံဳးျပၿပီး ၄င္း၏မယ္ဒိုလင္ကို ဖံုမ်ားေျပာင္စင္ေအာင္သုတ္ေနေလ၏။
“အိုင္ေဆး ကိုပုလင္းေျပာင္ ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ အမႈကိစၥအေရးႀကီးေနတာေတာင္ ဒီမယ္ဒိုလင္ကို အဖက္လုပ္ႏိုင္ေသးသကိုးဗ်”
“အဖက္မလုပ္လို႔ မရဘူး ကိုဂၽြန္ေကာင္းေရ… ဒီညေနကိစၥအတြက္ ဒီေကာင္က အေရးပါလာျပန္ၿပီ”
ထိုသို႔ ထူးထူးဆန္းဆန္းစကားေျပာေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ယခုအမႈတြင္ မယ္ဒိုလင္ႏွင့္မ်ား ပက္သက္မလားဟု စဥ္းစားမိေသာ္လည္း ပက္သက္ရာ ပက္သက္ေၾကာင္းကို တစ္စိုးတစ္စဥ္မွ်မေတြ႕ဘဲ ရွိေနေလ၏။ ထိုေၾကာင့္
“အမႈမွာ ပက္သက္စရာ မယ္ဒိုလင္ဆိုတဲ့ အသံလည္း သဲ့သဲ့မွ် မႀကားမိပါလား ကိုပုလင္းေျပာင္ ေၾသာ္ ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ား အရင္မႈေတြလို ဉာဏ္ရႊင္ေအာင္ မယ္ဒိုလင္တီးၿပီး စဥ္းစားမလို႔ထင္တယ္ ကဲဗ်ာ တီးေပဦး ကၽြန္ေတာ္လည္း ခင္ဗ်ားလက္သံ မၾကားရတာေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ”
“အာဗ်ာ.. ကိုဂၽြန္ေကာင္းကလည္း မယ္ဒိုလင္ ဖံုသုတ္တာ တီးဖို႔မဟုတ္ဘူးဗ်… ဒီညေနကိစၥဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရက္ေသာက္ဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ဘူးေလ… ဒီေတာ့ ဒီမယ္ဒိုလင္ကို အေပါင္ထားၿပီး ေသာက္မလို႔ ဖံုသုတ္ေနတာဗ်ိဳ႕”
ဟုေျပာလိုက္ေလရာ… အမႈကိစၥကို မစဥ္းစားႏိုင္ဘဲ ဘာမွ်မဆိုင္သည့္ မယ္ဒိုလင္ေပါင္ကာ အရက္ေသာက္မည့္ အေၾကာင္းကို ေခါင္းထဲေရာက္ေနေသာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္အား ေလးစားစြာ နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ရွိေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္
“ဗ်ိဳ႕.. ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္”
ဟူ၍ အိမ္ေရွ႕နားဆီမွ ေခၚသံႀကားသျဖင့္ ၾကည့္မိေလရာ ဦးတာတီးကို ေတြ႕ေလသည္။ ထိုအခါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က “အခ်ဥ္တစ္ေကာင္ေတာ့ ေတြ႕ၿပီ” ဟု ေရရြတ္၍
“လာေလဗ်ာ.. ဦးတာတီး”
ဟု ဖိတ္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးတာတီးသည္ အိမ္ထဲသို႔ ၀င္လာၿပီး
“လာသာ လာရတယ္ ကိုပုလင္းေျပာင္တုိ႔ အမႈလိုက္ထြက္ေနၿပီထင္တာ”
“မထြက္ႏိုင္ေသးပါဘူးဗ်ာ.. က်ဳပ္တို႔ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥတစ္ခုလုပ္ေနတာ”
ဟု ေျဗာင္လိမ္လိုက္ေသာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္စကားေႀကာင္း ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္ပင္ မ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ဦးတာတီးကပင္ ဆက္လက္၍
“အခန္႔သင့္သကိုးဗ်.. ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အမႈကို ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္လက္ထဲအပ္လိုက္ရေတာ့ အမႈကိစၥေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပႏိုင္ေအာင္ လိုက္လာတာပဲဗ်”
“ေကာင္းပါေလ့ဗ်ာ ႏို႕ျဖင့္ ဒီမွာေျပာလို႔မေကာင္းဘူးဗ်…. ဒီေနရာထက္ နားေအးမယ့္ေနရာ ရွာရင္ေကာင္းမယ္”
ဟူ၍ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က ေျပာလိုက္ရာ ဦးတာတီးက အခ်က္က်က်
“အင္းဗ်ာ.. လူမ်ားေပမယ့္ နားေအးမယ့္ လမ္းထိပ္က ဘီယာဆိုင္ေလးမွာမ်ားဆိုရင္ျဖင့္”
ဟု စကားေခၚလိုက္ေလရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က ၀ုန္းခနဲထရပ္လိုက္ၿပီး..
“ေျပာေနႀကာတယ္ဗ်ာ… ခုသြားရေအာင္”
ဟု အားႏွင့္ မာန္ႏွင့္ေျပာလိုက္သည္မွာ… ၾကားရသည့္ ကၽြႏ္ုပ္ပင္ ၾကက္သီးေမႊးညင္းမ်ား ထမိေပေတာ့သည္။
“အာ့ခ်ိဳ အဲဒီေနမင္းသူရိန္ခ်ိဳတဲ့ ငတိက ခညားပက္ခ်ံေဒြကို ယူသြားတာေတရွာတေလာက္ေဒါ့ ခ်ိေနဘီဂ်”
“ေတရွာတေလာက္ ၀ုတ္ပါ၀ူးဂ်ာ…. ၀ုတ္ဟို ၀ုတ္ေနဒါ”
မ်ားသြားပါၿပီ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးေယာက္သား ေသာက္ေနၾကသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ပင္ မ်ားသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြႏု္ပ္တို႕၏ စကားသံမ်ားက သက္ေသခံလ်က္ရွိေပ၏
“တဲ ဒီေဒါ့ဂ်ာ…က်ဳပ္ပက္ခ်ံေဒြကို ယူသြားတာ ဒီေတာင္ခ်ိဳဒါေတခ်ာေနမွေတာ့ ခင္ညားတို႔ ႏွစ္ေယာက္လိုက္က်ေဒါ့ေယဂ်ာ”
“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ…. က်ဳပ္ေမးစရာေလးရွိေသးလို႔….. ေနမင္းသူရိန္ဆိုတဲ့ လူအေႀကာင္း ခင္ဗ်ားသိသေလာက္ ေျပာျပစမ္းဗ်ာ”
ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးေယာက္ထဲတြင္ မူးပင္မူးညား ေလသံမပ်က္ေျပာႏိုင္သူသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ဆုိသည္မွာ ေျပာဖြယ္ရန္မရွိေတာ့ေခ်။
“အင္းဂ်ာ.. ေက်ာက်မယ္….ဒီေတာင့္နာမယ္က ေနမင္းသူရိန္….. အလုပ္အကိုင္က ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္…. တခ်င္းေယး ဘာေယးရဲ ေအာ္ခ်င္ေအာ္ေတးသဂ်…. အရပ္က ပုသပ တုတ္တို…. ညက္ခြက္ကေတာ့ ဘာေက်ာေကာင္းမရဲ ႏွာေထာင္းဂ ဘုဒိုဒို ဒါေဘမယ့္ေညာ္ ႏွာကေဒါ့ ဘာထဒလဲ မေမးနဲ႔… ႏွထမ္းကလည္း လန္ေတးဒယ္…. ရုပ္ကေဒါ့ ရြာခ်ာခ်ရို႕မွ က်ီး၀င္မထိုးဒဲ့ရုပ္…. ဒီေတာင့္ရဲ႕ အရီအခ်င္းကေဒါ့ ဒီေတာင့္ အတံပဲဂ်…..”
“ဗ်ာ… ေၾသာ္ အသံ အသံ”
“၀ုတ္ဒယ္… ဒီေတာင့္ အတံက တုရဲ႕ အေၾကာင္ေညာက္ခ်ံဳးအရီအခ်င္းဘဲ.. ဒီေတာင္ အိမ္ေဒြအားႀကီး ပိုင္ပီး တေထးဖစ္ေနဒါကရဲ ဒီအတံနဲ႔ ဒိုက္ရုိက္တက္ခ်ိဳင္ဒယ္ဂ်…. ဒီေတာင္က တု႔အိမ္မွာ တူ တီခ်င္းခ်ိဳ ေနတာဂိုေဒါင္ ေဘးအိမ္ဂ ရူေဒြက နားမခံႏိုင္ဘဲ အိမ္ေရာင္းေၾကးတာ ဘယ္တူမွ မ၀ယ္ရဲတာနဲ႔ ဒီေတာင္ပဲ ေဂ်းႏွိမ္ဘီး ၀ယ္ထားတာေယ”
“ေတာက္…. အားက်စရာ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အသံဗ်ာ… ကဲ….. ဒါေလးကုန္ရင္ အိမ္ျပန္ၾကစို႔ဗ်ိဳ႕ နက္ျဖန္ခ်ိန္မွာလည္း အလုပ္ကေလး ရွိေသးတယ္မဟုတ္လားဗ်”
“၀ုတ္ဒယ္ ၀ုတ္ဒယ္”
ေခါင္းညိမ့္ျပန္ရန္လည္း ေခါင္းမ်ားပင္ မထူးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အသံႏွင့္ပင္ ေထာက္ခံလိုက္ရေလေတာ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးေယာက္ နည္းနည္းမွ်အမူးေျပေသာအခါ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္တြဲကာ အိမ္ျပန္လာေလေတာ့ ဦးတာတီးတို႔အိမ္ရွိရာ လမ္းထဲတြင္ တဒုန္းဒုန္းအသံမ်ား ႀကားေလရာ ကၽြႏု္ပ္က
“အိုင္ေဆး ကိုပုလင္းေျပာင္ ဘာသံလဲဗ်”
“က်ဳပ္လည္း ဘယ္သိမလဲဗ် သိခ်င္ ဦးတာတီးကို ေမးႀကည့္ေပါ့ဗ်ာ”
ဟူ၍ စံုေထာက္ပီပီ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္ႏွင့္… ဦးတာတီးက
“ေၾသာ္ အဲဒါေမာင္းေထာင္းသံေလ… အဲဒီအိမ္က သနားပါတယ္ဗ်ာ.. အဖိုးႀကီးနဲ႔ အဖြားႀကီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေျမးမေလးသံုးေယာက္တည္းေနတာ စီးပြားေရးလက္ငုတ္လက္ရင္းကလည္း မရွိေလေတာ့ တစ္၀မ္းတစ္ခါးစာကို ေျမးမေလးက ေမာင္းေထာင္းၿပီး ရွာေကၽြးေနတာဗ်ိဳ႕”
ဟုေျဖၿပီးေနာက္ တစ္ဆက္တည္း…
“အဲဒီအိမ္ရဲ႕ ေဘးကပ္ရက္က ေဒၚဂြက္ေထာ္ရဲ႕ အိမ္ပဲေပါ့ဗ်ာ” ဟူ၍ ေျပာေသာအခါ
“အခန္႔သင့္လိုက္ေလဗ်ာ… ကဲ က်ဳပ္ေတာ့ နက္ျဖန္ထိေစာင့္ႏိုင္ဘူး ခုခ်ိန္ မူးတုန္း အဲ ဉာဏ္ရႊင္တုန္း အမႈေလးလိုက္ရေအာင္ဗ်ာ…”
ဟုေျပာၿပီး ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ဦးတာတီးအား မေစာင့္ဘဲ ေမာင္းေထာင္သည့္အိမ္ထဲသို႔ ၀င္သြားေလေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း လိုက္၍ ၀င္ေသာအခါ အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္တည္းသာေတြ႕သျဖင့္
“အမယ္ႀကီး” ဟု ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က ေခၚလိုက္သည္ႏွင့္ အဖြားႀကီးျဖစ္သူက
“တည္သီးလား မ၀ယ္ေသးပါဘူးကြယ္….”
“ဟုတ္ဘူးေလ ကၽြန္ေတာ္က” ဟုေျပာလိုက္ရံုႏွင့္ပင္ အဖြားႀကီးက
“ငရုပ္ဘူးလား ဘာလုပ္မလို႔တုန္းကြယ္.. လိုခ်င္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသာ သြားေတာ့ အမယ္ကေတာ့ မ်က္စိသိပ္မေကာင္းလို႔ မလိုက္ႏိုင္ပါဘူးကြယ္ ဒါနဲ႔ ေမာင္ရင္က ဘယ္သူမ်ားတုန္းကြဲ႕”
ဟု ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္လည္း ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္လာကာ..
“အေျခအေနသိပ္မေကာင္ဘူး ကိုဂၽြန္ေကာင္းေရ… အဖြားႀကီးတုိ႔ခမ်ာ တစ္သက္လံုး ေမာင္းေထာင္းလာရေတာ့ နားေတြ အူလြန္းၿပီး နားလည္း သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူးဗ်” ဟုေျပာဆိုရင္း ေဒၚဂြက္ေထာ္အိမ္ထဲသို႔ ၀င္သြားေလသည္။
“ဗ်ိဳ႕ ေဒၚဂြက္ေထာ္”
ဟုလွမ္းေခၚလိုက္ရာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ထြက္လာရင္း..
“ေၾသာ္ ဦးတာတီးတို႔ပါလား ဘာျဖစ္လို႔တုန္းေတာ့္ လာထိုင္ၾကပါဦးရွင္”
ဟု ေျပာရင္ အိမ္ရွိကုလားထိုင္မ်ားတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔အသီးသီးအား ေနရာေပးလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးတာတီးကပင္
“ဒါက ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္ေလ.. ကၽြန္ေတာ့္ ေငြေပ်ာက္မႈမွာ လိုက္ေထာက္လွမ္းေနတဲ့လူေပါ့”
ဟုေျပာရာ ေဒၚဂြက္ေထာ္သည္ မ်က္ႏွာကြက္ခနဲ ပ်က္သြားၿပီး
“အို.. က်ဳပ္က ဆားပုလင္းလိုလူမ်ိဳးနဲ႔ သိပ္ပက္သက္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ေအးေအးေဆးေဆးေနတာပါေတာ္…. ”
“မဟုတ္ပါဘူးဗ်… ဆားပုလင္းကို က်ဳပ္သြားတဲ့ေနရာေတြ လိုက္ျပတာပါ… ခင္ဗ်ားကိုလည္း ဘာမွ မေျပာရေသးပါလား ေဒၚဂြက္ေထာ္”
ဟု ေဒၚဂြက္ေထာ္ႏွင့္ ဦးတာတီးတို႔ အေျခအတင္ေျပာေနခ်ိန္တြင္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ မည္သည့္စကားမွ် ၀င္မေျပာဘဲ ၄င္းထိုင္ေနသည့္ ခံုနေဘးရွိ တိုင္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ေသာ့တြဲမ်ားအားသာ တစိုက္မတ္မတ္ၾကည့္ေနေလသည္။ ေက်နပ္အားရေလာက္ေအာင္ၾကည့္ၿပီးမွပင္
“ကဲဗ်ာ.. က်ဳပ္က ဆားပုလင္းဆိုတာနဲ႔ ေဒၚဂြက္ေထာ္က ရႈတ္ရႈတ္ရွက္ရွက္ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္ေနတယ္ထင္တယ္ စိတ္မပူပါနဲ႔ဗ်ာ… က်ဳပ္လည္း သြားစရာေလးရွိေသးလို႔ ခြင့္ျပဳပါဦး”
ဟု ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ထြက္လာရာတြင္ ဦးတာတီးက
“ကဲ ကိုပုလင္းေျပာင္ ေနမင္းသူရိန္တို႔အိမ္သြားၾကည့္ခ်င္ေသးလားဗ်”
“နက္ျဖန္မွပဲ ၾကည့္ေတာ့မယ္ဗ်ာ.. ညဥ္႕ကလည္း ေတာ္ေတာ္နက္ေနၿပီကိုးဗ်…”
“ဒါဆိုလည္း က်ဳပ္အိမ္ကိုလည္း ခဏလိုက္ၾကည့္ဦးေလဗ်ာ… သဲလြန္စမ်ား ရွိလို႔ရွိျငားေပါ့”
ဟုဖိတ္ၾကားလိုက္ေလရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က
“ခင္ဗ်ားေငြေပ်ာက္တဲ့ေနရာက ခင္ဗ်ားအိမ္နားေတာင္မေရာက္ဘဲ ဒီအိမ္မွာတင္ဆံုးတာမဟုတ္လား သဲလြန္စရႏိုင္ေျခေတာ့ နည္းပါတယ္ဗ်ာ… ႏို႕ေပမယ့္လည္း ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ေတာ့ လုိက္ခဲ့ဦးမွပဲ”
ဟုေျပာဆိုၿပီးေနာက္ သံုးေယာက္သား ဦးတာတီးအိမ္သို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ေလသည္။ ဦးတာတီးအိမ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ အလာဘ သလာဘ စကားမ်ားသာ ေျပာေနၿပီးေနာက္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္၏ မ်က္ႏွာသည္ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ျဖစ္လာၿပီး ဦးတာတီးအလစ္တြင္ ကၽြႏု္ပ္အား
“အိုင္ေဆး ကိုဂၽြန္ေကာင္းေရ.. ဦးတာတီးကို အလစ္မေပးဘဲ စကားသာေျပာေနဗ်ာ.. က်ဳပ္အိမ္ေနာက္ထဲခဏ၀င္ဦးမယ္ဗ်ိဳ႕”
ဟုေျပာၿပီး ဦးတာတီးအား
“ဦးတာတီးေရ…. က်ဳပ္ေရအိမ္ခဏ၀င္ဦးမယ္ဗ်ာ” ဟုေျပာကာ အိမ္တြင္းသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္၀င္သြားေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ဤသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ သဲလြန္စတစ္ခုခုေတြ႕ရေလၿပီဟု သေဘာေပါက္၍ ဦးတာတီးအား စကားအမွ်င္မျပတ္ေစရန္ တတြတ္တြတ္ေျပာေနမိသည္။
ထမင္းအိုးတစ္အိုးခ်က္ခန္႔အၾကာတြင္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ ေက်နပ္အားရေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ အိမ္တြင္းမွျပန္ထြက္လာၿပီး
“ကဲ ဦးတာတီးေရ.. က်ဳပ္တို႔ ျပန္ဦးမယ္ဗ်ာ” ဟုႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္လာေလေတာ့သည္။ အျပန္လမ္းတြင္ ကၽြႏု္ပ္က
“အိုင္ေဆး ကိုပုလင္းေျပာင္ ဘာေတြမ်ား သဲလြန္စရလို႔ အေရးတႀကီးျဖစ္ေနရတာလဲဗ်”
ဟုေမးေလရာ… ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္က
“သဲလြန္စေတာ့ နည္းနည္းပါးပါးရေနပါၿပီဗ်ာ.. ႏို႕ေပမယ့္ အမႈမၿပီးေသးခင္မွာ က်ဳပ္မေျပာျပႏိုင္ေသးဘူးဗ်… ဒီသဲလြန္စေတြကလည္း ေဒၚဂြက္ေထာ္နဲ႔ ေမာင္းေထာင္းတဲ့ အိမ္ကေနရတာပဲ.. ဒီၾကားထဲမွာေတာ့ ကြင္းဆက္ကေလးတစ္ခု ေပ်ာက္ေနတယ္ဗ်ာ.. ဒီကြင္းဆက္ကေလးသာရလို႔ကေတာ့ ဒီအမႈက ၿပီးပါၿပီ”
ဟုေျပာလိုက္ရာ..ကၽြႏု္ပ္က
“ဒါဆို ဦးတာတီးအိမ္ထဲမွာ သဲလြန္စဘာမွမရဘူးေပါ့”
“က်ဳပ္က သဲလြန္စသြားရွာတာမွမဟုတ္ဘဲကို”
“ဒါဆို အိမ္ထဲမွာ အၾကာႀကီးပဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲဗ်”
“ဒါကေတာ့ ကိုဂၽြန္ေကာင္းက ေတာ္ေတာ္ညံ့သြားၿပီ… ဒီလိုဗ်… က်ဳပ္ထိုင္ေနတဲ့ေနရာကဆိုရင္ ဦးတာတီးတို႔ အိမ္ထဲကို တန္းျမင္ေနရတယ္… အဲဒီထဲကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေၾကာင္အိမ္တစ္ခုရဲ႕ ေအာက္မွာ ေသာက္လက္စ အာမီရမ္တစ္လံုးေတြ႕တာနဲ႔ သြားကစ္တာဗ်ိဳ႕ ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ အားနာပါရဲ႕ ႏွစ္ေယာက္ေသာက္ရင္ ဟိုလူရိပ္မိမွာစိုးလို႔ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ၿဖိဳလိုက္ရတာပဲဗ်ာ”
“ေတာက္…. ေကာင္းလုိက္တဲ့ သဲလြန္စရွာပံုဗ်ာ”
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္တို႔သည္ နံနက္ ၁၀ နာရီခန္႔မွပင္ ႏိုးၾကေလ၏။ ထိုသို႔ႏိုးရျခင္းမွာလည္း ဦးတာတီးလာႏိုးေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္ဟု မရွက္မေၾကာက္ ၀န္ခံရေပမည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာလည္း စာရႈသူတို႔သိသည့္အတိုင္းပင္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္၏ အမႈလိုက္ျခင္းပံုစံအတိုင္း အရက္အလြန္အကၽြံေသာက္မိေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သံုးေယာက္သည္ သဲလြန္စလိုက္ရွာရန္ ဦးတာတီးအိမ္ဘက္သို႔ထြက္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
“ကဲ ကိုပုလင္းေျပာင္ေရ.. လုပ္ပါဦးဗ်… ဒီေန႔ ေငြေပးရမယ့္ေန႔ေနာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ မရွာႏိုင္ရင္ က်ဳပ္ေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္ရခ်ည္ရဲ႕ဗ်ာ”
“မပူပါနဲ႔ ဦးတာတီးရယ္…. ကိုပုလင္းေျပာင္က သဲလြန္စေတြ ရေနၿပီဗ်…. သူသဲလြန္စရရင္ အမႈရဲ႕ အေျဖမွန္ေပၚဖို႔က မေ၀းေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”
ဟု ကၽြႏု္ပ္က အားေပးလိုက္ေသာအခါ ဦးတာတီးက
“ေက်းဇူးႀကီးလွပါေပတယ္ဗ်ာ.. ဒါနဲ႔ ကိုပုလင္းေျပာင္က သဲလြန္စရတယ္သာေျပာတယ္ က်ဳပ္အိမ္ကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ဘာလို႔ထပ္သြားခ်င္သတံုးဗ်”
ဟု ေျပာလိုက္ရာ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္က
“သဲလြန္စက ရေနတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ.. ဒါေပမယ့္ ဒီသဲလြန္စေတြထဲမွာ ကြင္းဆက္ကေလးတစ္ခု ႏွစ္ခုရွိေသးတယ္ဗ်.. ဒီေတာ့ အခင္းျဖစ္တဲ့ ခင္ဗ်ားလမ္းထဲတစ္ခ်က္သြားၾကည့္ရင္း ခင္ဗ်ားအိမ္မွာ နားနားေနေန နားရတာေပါ့ဗ်ာ”
ဟု စိတ္အားဖြယ္ေျပာၾကားလိုက္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးေယာက္သည္ ဦးတာတီးတို႔ လမ္းထိပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က
“ကိုဂၽြန္ေကာင္းတို႔ ဦးတာတီးတို႔ ဒီမွာခဏေစာင့္ဦးဗ်ာ က်ဳပ္ကိစၥေလးနည္းနည္းရွိလို႔”
ဟု ေျပာ၍ထြက္သြားေလရာ ဦးတာတီးက
“အင္း သဲလြန္စရၿပီထင္တယ္”
ဟုအားရ၀မ္းသာ ေျပာေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္မွာမူ တစ္ခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ဆိုေသာ စကားအတုိင္း ဘယ္အရက္ဆိုင္၀င္ေခြေနဦးမလဲဟု ေတြးေတာ၍သာ စိတ္လက္မသာမယာရွိေနေလသည္။ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ ဤစာတစ္ပိုဒ္ဖတ္ၿပီးခန္႔ အၾကာတြင္ပင္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး…
“ကဲ ခင္ဗ်ားတို႔ဖို႔ က်ဳပ္လက္ဖက္ရည္၀ယ္လာတယ္ဗ်ိဳ႕ ေနဦး ဟုိေရွ႕မွာ ေသာက္ေရအိုးစဥ္ရွိတယ္ ခင္ဗ်ားတို႔ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖို႔ ခြက္လိုတယ္မဟုတ္လား”
ဟုဆိုကာ ကၽြႏု္ပ္တို႔အား ေသာက္ေရအိုးစဥ္မွ ေရခြက္ျဖင့္ လက္ဖက္ရည္မ်ားတိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ
ဦးတာတီးက
“က်ဳပ္က ကိုပုလင္းေျပာင္ကို သဲလြန္စ သြားရွာတယ္မွတ္တာ လက္ဖက္ရည္သြား၀ယ္တာကိုဗ်”
ဟု စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာေျပာေလသည္။ ထိုအခါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကပင္
“အမွန္ကေတာ့ ေဆးသြား၀ယ္တာဗ်ိဳ႕ မေန႕က က်ဳပ္တို႔မ်ားသြားေတာ့ ေခါင္းကိုက္ေနတယ္ေလ… အမႈလိုက္တဲ့အခါ ေခါင္းကိုက္ေနေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူးဗ်ိဳ႕ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင့္ဆိုသလို က်ဳပ္လိုခ်င္တဲ့ ကြင္းဆက္ကေလးတစ္ခုရတာပဲဗ်ိဳ႕ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကံေကာင္းရင္ သိပ္မၾကာခင္ရလိမ့္မယ္ဗ်ိဳ႕ ကဲ ကဲ ကိုဂၽြန္ေကာင္းေရ.. ခင္ဗ်ားအႀကိဳက္ က်ဆိမ့္ကေလး၀ယ္လာတယ္ဗ်ာ ဦးတာတီးကေတာ့ ဘာႀကိဳက္တယ္မသိလို႔ ကိုဂၽြန္ေကာင္းလုိပဲ က်ဆိမ့္ပဲေသာက္လိုက္ပါဗ်ာ”
ဟု ေျပာရင္း ကၽြႏု္ပ္တို႔အား လက္ဖက္ရည္ႏွင့္အတူ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးကိုပါ တိုက္ရင္း ၄င္းကိုယ္တိုင္ကမူ ေသာက္ေရအိုးမွ ေသာက္ေရႏွင့္ပင္ ေဆးေသာက္ေလသည္။ ဦးတာတီးကမူ
“ေတာ္ေတာ္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔တဲ့ ဆားပုလင္းပဲဗ်ာ.. ကုိယ္တိုင္မေသာက္ဘဲ သူမ်ားအတြက္ပဲ ရည္စူး၀ယ္လာရတယ္လို႔”
ဟု ခ်ီးက်ဴးေနေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္ကမူ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္၏ ထူးျခားေသာ ေဆးရည္သာ ေသာက္တတ္သည့္အက်င့္ကို သိသျဖင့္ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ ၿပံဳးရင္ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္အတူ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးအား ေမာ့ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။
ထိုေနာက္တြင္ပင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးေယာက္သည္ ဦးတာတီးအိမ္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္တြင္ ဦးတာတီးတို႔ အိမ္မေရာက္ခင္၌ပင္ ဦးတာတီးမွာ မ်က္ႏွာရံႈ႕မဲလာၿပီး
“ကိုပုလင္းေျပာင္ေရ… က်ဳပ္ေတာ့ ဗိုက္က ဒုကၡေပးၿပီဗ်… က်ဳပ္အိမ္ကလည္း ေ၀းေသးတယ္ ေသပါၿပီဗ်ာ”
ဟုေျပာေသာအခါ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္က ေအးေအးေဆးေဆးပင္
“ဒါဆိုလည္း ဟိုၿခံဳထဲသာေျပးေပေတာ့ဗ်ိဳ႕”
ဟုေျပာဆိုရင္ ၄င္း၏အမူအက်င့္အတိုင္း ေဆးေပါ့လိပ္ဖြာ၍ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေနေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္လည္း ဦးတာတီးနည္းတူ ဗိုက္ေအာင့္လာသျဖင့္
“အိုင္ေဆး ကိုပုလင္းေျပာင္ေရ.. က်ဳပ္လည္း မရေတာ့ဘူးဗိ်ဳ႕”
ဟု ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုၿပီး ဦးတာတီး၀င္သြားေသာ ၿခံဳ၏အနီးအနားရွိ ၿခံဳအတြင္းသို႔ ပုဆိုး မ ကာ ေျပး၀င္လိုက္ရေပေတာ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္လည္း ကိစၥ ၀ိစၥမ်ားၿပီးစီးေသာ္အခါ မူလေနရာသို႔ျပန္လာလ်င္ ဦးတာတီးႏွင့္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္အား ေတြ႕ရွိေလေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္က ေရာက္ေရာက္ျခင္းပင္
“ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္ဗ်ာ.. က်ဳပ္ဘ၀မွာ ဒီေလာက္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေတာထဲတိုးရေလာက္တဲ့ထိ မျဖစ္ဖူးပါဘူးဗ်ာ ဒီေန႔မွ ကံဆိုးတယ္ထင္ပါတယ္ဗ်ာ”
ဟု ေျပာေသာအခါ ဦးတာတီးကလည္း ကၽြႏု္ပ္နည္းတူေထာက္ခံေလသည္။ ထိုအခါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က ခပ္သဲ့သဲ့ၿပံဳးရင္း
“ကံဆိုးဆို က်ဳပ္လိုခ်င္တဲ့ ေနာက္ကြင္းဆက္ကေလး တစ္ခုလည္း ရၿပီဗ်ိဳ႕”
“ဟာ.. က်ဳပ္တို႔ ၿခံဳတိုးရတာနဲ႔ ခင္ဗ်ား ကြင္းဆက္ရတာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲဗ်.. ကိုပုလင္းေျပာင္ ခင္ဗ်ားမရိနဲ႔ဗ်ာ”
ဟု ဦးတာတီးက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ ေျပာေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္ကမူ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္၏ လက္ခ်က္မွန္း ရိပ္မိ၍
“ဒါဆို က်ဳပ္တို႔ကို ခင္ဗ်ားတိုက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ထဲမွာ တစ္ခုခုပါတယ္ထင္တယ္ ဟုတ္သလား ကိုပုလင္းေျပာင္”
ဟု ေမးလိုက္ရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က
“သိပ္ဟုတ္သဗ်ိဳ႕ ဒါေတြ ေနာက္မွ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ျပန္ရွင္းျပေတာ့မယ္ဗ်ာ… ကဲ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဦးတာတီးရဲ႕ ေငြရယ္… ဟိုေနမင္းသူရိန္ရဲ႕ အသက္ေလးကို သြားကယ္လိုက္ၾကစို႕”
ဟုေျပာေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္က
“ေနမင္းသူရိန္က အဖမ္းခံရတာလားဗ်”
ဟုေမးလိုက္လ်င္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က
“အဲသလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး ဒါေပမယ့္ အဖမ္းခံရတာမွ ဒီလူသက္သာဦးမယ္ ေဟာ.. ဟိုးေရွ႕မွာ ေဒၚဂြက္ေထာ္တို႔ အိမ္မဟုတ္လား ျမန္ျမန္လာဗ်ိဳ႕ မဟုတ္ရင္ ဟုိလူ႕အသက္မွီမယ္မထင္ဘူး”
ဟု ေျပာရင္ ေဒၚဂြက္ေထာ္တို႔ ၿခံအတြင္းသို႔ ၀င္သြားေလေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးေယာက္သား ေဒၚဂြက္ေထာ္အား တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေခၚၾကေသာ္လည္း ေဘးအိမ္မွ ေမာင္းေထာင္းသံေၾကာင့္ ေဒၚဂြက္ေထာ္သည္ မၾကားႏုိင္ဘဲျဖစ္ေနေလ၏။ ထိုအခါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ကလည္း
“က်ဳပ္ေတာ့ မေစာင့္ေတာ့ဘူးဗ်ိဳ႕ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေပေတာ့”
ဟု ဆိုကာ ၿခံေထာက္ရွိ လမ္းခင္းထားေသာ အုတ္ခဲတစ္လံုးကိုင္၍ အိမ္ေပၚသို႔ မတက္ဘဲ အိမ္ေအာက္မွ ပတ္၍ ၿခံေနာက္သို႔ ပတ္သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ဦးတာတီးတို႔သည္ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္ေနာက္သို႔ အေျပးတပိုင္းသို႔ လိုက္ခဲ့ေလေသာအခါ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္သည္ အိမ္ေပၚသို႔ တက္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ အိမ္ေနာက္မွ အိမ္သာသို႔ ေျပး၍ အိမ္သာတြင္ ခတ္ထားေသာ ေသာ့ခေလာက္အား အုတ္ခဲႏွင့္ ရိုက္ဖ်က္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ေလသည္။ ထိုအခါ ဦးတာတီးက
“ကိုဂၽြန္ေကာင္းေရ.. က်ဳပ္တို႔ ဆားပုလင္းလည္း က်ဳပ္တို႔လို ကိစၥက ငယ္ထိပ္ေရာက္ၿပီထင္တယ္ဗ်”
ဟု ေျပာဆိုေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ကမူ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္နားသို႔သြား၍
“အိုင္ေဆး ကိုပုလင္းေျပာင္ မေအာင့္ႏိုင္လည္း က်ဳပ္တို႔လို ၿခံဳတိုးလိုက္ေလ ဟိုၿခံေထာင့္မွာ ၿခံဳရွိတယ္ဗ် ၿပီးမွ သဲနဲ႔ ျပန္ဖံုးလိုက္ေပါ့”
ဟု အႀကံဉာဏ္ေပးေသာအခါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က
“မဟုတ္ပါဘူး ကိုဂၽြန္ေကာင္းရယ္ က်ဳပ္က ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဒီေသာ့ခေလာက္ကို ျမန္ျမန္မဖြင့္ႏိုင္ရင္သာ ေနမင္းသူရိန္ဒုကၡမ်ားမွာဗ်”
ဟုေျပာရင္ အားႏွင့္သာ ရိုက္ဖြင့္လ်က္ရွိေလသည္။ ထိုအခါ ဦးတာတီးက
“ေနမင္းသူရိန္က ဒီထဲမွာ ရွိပါ့မလားဗ်ာ… ခင္ဗ်ားလုပ္တာနဲ႔ ဒုကၡမ်ားမွာ က်ဳပ္တို႔ျဖစ္သြားမယ္”
ဟု ေျပာဆိုေနခ်ိန္မွာပင္
“အမေလးေတာ္ လုပ္ၾကပါဦး ဒီမွာ ကၽြန္မတို႔အိမ္က အိမ္သာကို ရိုက္ဖြင့္ေနတယ္”
ဟူေသာ အသံၾကားလိုက္ရာ ေဒၚဂြက္ေထာ္သည္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေသာ လက္ကိုင္တုတ္ႀကီး ကိုင္၍ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ဆီသို႔ ေျပးလာေလသည္။ ထိုအခါ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ ေလအဟုန္မွ်ရွိေသာ အရွိန္ႏွင့္ ထြက္ေျပးရင္း
“အမေလး လုပ္ၾကပါဦး တုတ္ႀကီးဗ် ကိုဂၽြန္ေကာင္းေရ.. ထိန္းပါဦးဗ်ာ”
ဟုေျပာဆိုရင္း အုတ္နီခဲခ်ကာ ၿခံအတြင္း၌ ပတ္ေျပးေနေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ရပ္ကြက္အတြင္းေနထုိင္ၾကေသာ လူမ်ားကလည္း ၿခံထဲသို႔၀င္လာၿပီး
“ဘယ္မွာတုန္း ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ သူမ်ားအိမ္သာ ရိုက္ဖြင့္တဲ့ေကာင္”
ဟူ၍တစ္မ်ိဳး
“ခိုးစရာ ရွားလို႔ဗ်ာ… အိမ္သာကိုမ်ား ခက္ခက္ခဲခဲဖြင့္ခိုးရတယ္လို႔ ေသာက္ေရအိုးတစ္အိုးနဲ႔ ေသာက္ေရခြက္တစ္ခြက္ေလာက္ရမွာကိုမ်ား”
ဟူ၍တစ္ဖံု ေျပာဆိုၿပီး နီးရာ လက္နက္မ်ားကိုင္စြဲကာ ကၽြႏု္ပ္တို႔အား လိုက္ၾကေလသည္။ ထိုအခါ ကၽြႏု္ပ္ကပင္
“အိုင္ေဆး ကိုပုလင္းေျပာင္ ၿခံထဲပတ္ေျပးမေနနဲ႔ေလဗ်ာ… ေျပာစရာရွိတာေျပာဦးဗ်”
ဟုေျပာလိုက္ရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္သည္ တံု႔ ခနဲ ရပ္သြားၿပီး
“ဟုတ္သားပဲဗ်ိဳ႕ က်ဳပ္ကလည္း ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ လန္႔သြားသဗ်”
ဟု အရွက္ေျပေျပာရင္း လူအုပ္ႀကီးအား
“ေနပါဦးဗ်ိဳ႕.. က်ဳပ္တို႔က ဆားပုလင္းေတြပါ.. ေနမင္းသူရိန္ကို လာရွာတာပါ”
ဟုေျပာရာ လူအုပ္ႀကီးသည္ တံု႕ခနဲ ရပ္သြားၿပီးမွ
“လူရွာတာ အိမ္သာထဲရွာရလားကြ”
ဟု ေအာ္၍ ထပ္မံလိုက္ရိုက္ၾကေလရာ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း ထပ္မံ မရွင္းျပႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေျပးၾကရေလျပန္၏။ မ်ားမၾကာမီအခ်ိန္တြင္ပင္
“ဘာျဖစ္ေနတာလဲေဟ့”
ဟူေသာ အသံကို ၿခံေရွ႕မွ ၾကားလိုက္သျဖင့္ အားကိုးတႀကီးၾကည့္လိုက္ရာ ရပ္ကြက္လူႀကီးဟု ယူဆ၍ရေသာ လူကို ေနာက္လိုက္တစ္ခ်ိဳ႕ျဖင့္ေတြ႕သျဖင့္ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္ကပင္
“လုပ္ပါဦး ဦးဦးရယ္ တားတို႔ကို ဒီမွာအတင္းလိုက္ရိုက္ေနလို႔”
ဟူ၍ သတၱိအျပည့္ႏွင့္တိုင္ၾကားလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ လူႀကီးမွပင္
“ေၾသာ္ ကိုပုလင္းေျပာင္ပါလား”
ဟုေျပာ၍ လူအုပ္ႀကီးအား
“ေဟ့လူေတြ ရပ္ဦး ဒါက စီအိုင္ဒီက ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္ကြ သူက အမႈအတြက္လာတာ”
ဟုေျပာလိုက္မွပင္ လူအုပ္ႀကီးကလည္း ကၽြႏု္ပ္တုိ႕အား လိုက္လံရိုက္ႏွက္ေနျခင္းမွ ရပ္သြားၿပီး
“ဒီလူက အိမ္သာကို ရိုက္ဖြင့္ေနလို႔ပါ လူႀကီး”
ဟုျပန္လည္ တိုင္တန္းေလရာ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္က
“ဒီလိုပါ ဒီအိမ္သာထဲမွာ ေနမင္းသူရိန္ရွိေနပါတယ္”
ဟူ၍ျပန္လည္ ေျဖရွင္းလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ လူအုပ္ႀကီးမွ ဟာ ခနဲ ဟင္ ခနဲ အသံႏွင့္အတူ
ရူးေနသလား ဟူေသာအသံကိုပင္ၾကားလိုက္ရေလသည္။ လူႀကီးဆုိေသာလူကပင္ ဆက္လက္၍
“ဒီက ဆားပုလင္းေျပာသလို ဟုတ္မဟုတ္ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီးမွ ဆက္လုပ္ၾကတာေပါ့”
ဟုေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ ေဒၚဂြက္ေထာ္အား
“ကဲ အိမ္သာတံခါးဖြင့္ျပလိုက္”
ဟု ေျပာရာ ေဒၚဂြက္ေထာ္သည္ အိမ္ေပၚသုိ႔တက္၍ ေသာ့ယူကာ အိမ္သာတံခါးအားဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္
“ဟင္”
“ဟာ”
ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ ေနမင္းသူရိန္အား အိမ္သာအတြင္းတြင္ ၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္အနက္ျဖင့္ ထုပ္ထားေသာ အထုပ္တစ္ထုပ္ပိုက္လ်က္ အိမ္သာနံရံအား မွီလ်က္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ရပ္ကြက္လူႀကီးက
“ဟာ ေသာက္က်ိဳးနည္း ေသၿပီလား မသိဘူး”
ဟုေျပာေသာအခါ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္က
“မေသပါဘူးဗ်ာ.. အိပ္ေပ်ာ္ေနတာပါ”
ဟုေျပာဆိုရင္း ေဒၚဂြက္ေထာ္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ
“ခင္ဗ်ားတို႔အိမ္ ဒီရက္ပိုင္း ခ်ဳပ္စာ ေတြစားတယ္ထင္တယ္”
ဟု ေျပာဆိုလိုက္ရာ ေဒၚဂြက္ေထာ္က
“အမေလး ေတာ္လိုက္တဲ့ ဆားပုလင္းေတာ္ ေနမင္းသူရိန္အိမ္သာထဲေရာက္ေနတာတင္မကဘူး က်ဳပ္၀မ္းခ်ဳပ္ေနတာပါ သိေနတယ္ေတာ့္”
ဟုေျပာဆိုလိုက္ရာ ကၽြႏု္ပ္က
“အိုင္ေဆး ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲဗ် က်ဳပ္ကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလာက္သင္ေပးပါဦး”
“ဒီလိုေလဗ်ာ ေနမင္းသူရိန္ အိမ္သာထဲေရာက္ေနတာ ႏွစ္ညေလာက္ရွိတာေတာင္ ေဒၚဂြက္ေထာ္က မသိဘူးဆိုေတာ့ အိမ္သာနဲ႔ အဆက္အသြက္ျပတ္ေနလို႔ေပါ့ဗ်.. ေဒၚဂြက္ေထာ္ကလည္း သိပ္အံ့ၾသမေနပါနဲ႔ မန္းက်ည္းႏွစ္ကို ဆားခတ္ေသာက္ရင္ ခင္ဗ်ား ခ်ဳပ္ ေနတာႀကီး ျပန္အဆင္ေျပႏိုင္ပါတယ္”
ဟုေျပာဆိုလိုက္ေသာအခါ လူအုပ္ႀကီးမွ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္အား ၀ိုင္း၀န္း ခ်ီးက်ဴးၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ေနမင္းသူရိန္လည္း လန္႔ႏိုးလာၿပီး တုတ္၊ ဓားမ်ားကိုင္ေဆာင္ထားေသာ လူအုပ္ႀကီးကို ၾကည့္၍ မ်က္လံုးကေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္ျဖစ္ေနေလ၏။ ထိုအခါ ရပ္ကြက္လူႀကီးျဖစ္သူကပင္
“ကဲ ေမာင္ေနမင္းသူရိန္ မင္းဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး မင္းကို ဒီဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က ကယ္လိုက္ၿပီ”
ဟုေျပာလိုက္ရာ ေနမင္းသူရိန္က
“အမေလး ကယ္တင္ရွင္ႀကီးဗ်ာ… က်ဳပ္ေတာ့ ဒီမွာပဲတင္ ေသၿပီမွတ္တာ…ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဗ်ာ”
ဟုေျပာရင္း ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္အား ဖက္၍ ငိုေလေတာ့သည္။
အမႈကိစၥအဆင္ေျပသြားေသာအခါ ဦးတာတီးက ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္အား ဂုဏ္ျပဳေငြအျဖစ္ ေငြစကၠဴတစ္အုပ္လက္ေဆာင္ေပးေလသည္။ ထို႕ေနာက္ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း မိမိေနရာဌာေနသို႔ ျပန္လာၾကေလရာ လမ္းတြင္ ကၽြႏု္ပ္က ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္အား
“ကဲ ကိုပုလင္းေျပာင္ ဒီအမႈကိစၥေလး ေျပာျပဦးေလဗ်ာ”
ဟုေမးလိုက္ရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က
“ဒီအမႈက ရိုးရွင္းေပမယ့္ အလွည့္အေျပာင္းေလးေတြပါတယ္ဗ်… ပထမဆံုးက်ဳပ္တုိ႔ ေမာင္းေထာင္းတဲ့အိမ္သြားတယ္ဗ်.. အဲဒီမွာ အသံေတြဆူညံေနေတာ့ အမယ္ႀကီးေတြေတာင္ နားသိပ္မေကာင္းၾကရွာဘူးမဟုတ္လား ဒါက ပထမသဲလြန္စပဲ ဒုတိယအေနနဲ႔ ေဒၚဂြက္ေထာ္အိမ္ကို သြားတဲ့အခါမွာ ထူးထူးျခားျခား အိမ္တိုင္မွာ ေသာ့ေတြ ခ်ိတ္ထားတယ္ဗ်… ခင္ဗ်ားတို႔က မျမင္ေပမယ့္ က်ဳပ္က စပ္စပ္စုစုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသာ့ေတြမွာ စာေတြေရးထားတယ္ ဥပမာ အိမ္သာေသာ့ တို႔ ၿခံေသာ့တို႔ေပါ့ ဒါက ဒုတိယသဲလြန္စပဲဗ်”
“ဒါထက္ ကြင္းဆက္ဆိုတာကေရာဗ်ာ က်ဳပ္တို႔ ၀မ္းသြားတဲ့ ကိစၥကိုလည္း ဆက္ေျပာပါဦး”
“အင္း ဒါကေတာ့ က်ဳပ္မနက္က ေဆးသြား၀ယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဆးဆိုင္က ေကာင္ေလးကို နည္းနည္းပါးပါးစစ္ေမးေတာ့ ေနမင္းသူရိန္ဆိုတဲ့လူက ၀မ္းခ်ဳပ္လို႔ မေန႔က မနက္ပိုင္းေလးတင္ ၀မ္းႏႈတ္ေဆးလာ၀ယ္သြားတယ္တဲ့ သူ၀ယ္တဲ့ေဆးကလည္း ၅ မိနစ္အတြင္းအစြမ္းျပေစတယ္ဆိုပဲ ၿပီးေတာ့ ေဆး၀ယ္ၿပီးတာနဲ႔ ဆိုင္ကေန ေရေတာင္းၿပီး ခ်က္ခ်င္းေသာက္သြားတယ္တဲ့ အိမ္ေရာက္ရင္ တန္းအစြမ္းျပႏိုင္ တာေပါ့ဗ်ာ”
ဟုေျပာေလရာ ကၽြႏု္ပ္က
“ေနမင္းသူရိန္ ေဆးေသာက္တာနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ၀မ္းသြားတာေတာ့ သိပ္မဆိုင္ဘူးထင္တယ္ဗ်”
ဟုအထြန္႔တက္ေလရာ ဆားပုလင္း ပုလင္းေျပာင္က
“ကိုဂၽြန္ေကာင္းက သိပ္ေလာသကိုးဗ်… ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း သူေသာက္သြားတဲ့ေဆးႏွစ္ျပား၀ယ္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ကို လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ေရာတိုက္လိုက္တာ ၅ မိနစ္အတြင္း အစြမ္းျပတာ ခင္ဗ်ားလည္း အသိပဲေလ”
“ဒါေၾကာင့္ က်ဆိမ့္က ပိုက်ေနတယ္ထင္မိတာကိုးဗ် ဆက္ေျပာပါဦးဗ်ာ”
“ေနမင္းသူရိန္အေၾကာင္းဆက္ေျပာမွထင္တယ္ သူက ၀မ္းႏႈတ္ေဆးေသာက္ၿပီးအိမ္ျပန္သြားခ်ိန္မွာ ဦးတာတီးနဲ႔ေတြ႕မယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၅ မိနစ္ျပည့္လို႔ ေဆးစြမ္းျပခ်ိန္မွာ ေဒၚဂြက္ေထာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕ကေန ဦးတာတီးကို ေစာင့္ေနခ်ိန္ျဖစ္မယ္ အဲဒီေတာ့ သူက ေဒၚဂြက္ေထာ္တို႔ အိမ္က အိမ္သာကို ၀င္သံုးမယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပိုေသခ်ာသြားတာက ဦးတာတီးေျပာစကားမွာ ေဒၚဂြက္ေထာ္ဟာ သူ႔ကိုေတြ႕ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ “ငါ့ႏွယ့္ေနာ္ ေမ့တတ္လိုက္တာ” လို႔ဆိုၿပီး အိမ္ေအာက္ျပန္ဆင္းၿပီး အိမ္သာတံခါးေသာ့ခတ္မယ္ ၿပီးေတာ့ ေသာ့ကို တိုင္မွာခ်ိတ္မယ္ အဲဒီလိုနဲ႔ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ အိမ္သာထဲမွာ ပိတ္မိမွာေပါ့ဗ်ာ”
“သူကလည္း ေအာ္မေခၚဘူးလားဗ်”
“ေအာ္ေခၚပါလိမ့္မယ္ ဒါေပမယ့္ ေဘးအိမ္က ေမာင္းေထာင္သံနဲ႔ ဆူညံေနေတာ့ သူ႕အသံဘယ္ၾကားရမလဲဗ် အိမ္သာတံခါးေတြေတာင္ ထုေသးတယ္ ေမာင္းေထာင္းသံနဲ႔ေရာေနေတာ့ ဘယ္အရာထင္မလဲဗ်ာ သူ႔လက္ပဲ အရာထင္ေတာ့မေပါ့”
ဟုေျပာဆိုလိုက္ရာ ကၽြႏု္ပ္က
“အင္း ဒီျပင္လူေတြ စဥ္းစားရင္ေတာ့ ေနမင္းသူရိန္ခိုးသြားတယ္ပဲထင္မွာဗ်ာ.. ခင္ဗ်ားေတြးေပလို႔ ဒါနဲ႔ ေနမင္းသူရိန္က ခင္ဗ်ားကိုေတြ႕ေတာ့ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးလို႔ ဘာလို႔ေခၚတာတုန္းဗ်”
“ေခၚမွာေပါ့ဗ်ာ… က်ဳပ္မွ အခ်ိန္မီလာမကယ္ရင္ ဒင္းကေတာ့ မမြန္းသင့္တဲ့ အနံ႔နဲ႔ မြန္းေသေတာ့မွာေလ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ကို ကယ္တင္ရွင္ႀကီးလို႔ ေခၚမွာေပါ့ ကဲပါ ဒါေတြထားပါေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ရွင္းျပလိုက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေမာသြားတယ္ ဦးတာတီးကလည္း ေငြေလးေပးထားေတာ့ အေမာေျပေလး”
ဟုစကားကိုျဖတ္လိုက္ၿပီး ေရွ႕မွာထြက္သြားေလရာ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း ဆရာေကာင္း တပည့္ပီသစြာပင္ အရက္ဆိုင္သို႔ သြားသည္ကို သိရွိ၍ ေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္ရေပေတာ့သည္။
ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္ႏွင့္ ေငြသိန္းတစ္ရာေပ်ာက္ဆံုးမႈ ေနာက္ဆက္တြဲ
အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္မ်ား ၿပီးဆံုးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္တို႔သည္ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ပစ္တြင္ထိုင္လ်က္ ပဲေလွာ္၊ ထန္းလ်က္ႏွင့္ ေရေႏြးတို႔ ေသာက္သံုးျခင္းမျပဳေတာ့ဘဲ ေငြယားေလး ရွိသည့္အေလ်ာက္ ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္တစ္ေတာင့္အား ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ရသည့္ ဆတ္သားေျခာက္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္၊ ကုန္းေဘာင္ႀကီးေၾကာ္တို႔ျဖင့္ ျမည္းလ်က္ရွိခ်ိန္တြင္…..
“ေမ့ခ်စ္ျမွားစူး… အူး..ဟူး..ဟူး… ေမ့ခ်စ္ျမွားစူး… အူး..ဟူး..ဟူး…”
မည္ေသာ ငွက္ဆုိးထိုးသံအားၾကားလိုက္ရာ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္က
“အင္း ရပ္ကြက္ထဲမေတာ့ ေသလူေတြခ်ည္းပဲဗ်ာ.. ခုလည္း ဘယ္သူ႔အသုဘက သီခ်င္းသံလဲမသိ”
လို႔ေျပာသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္လည္း ၿခံေရွ႕သို႔ ၾကည့္လိုက္ရာ ေနမင္းသူရိန္သီခ်င္းဆိုလ်က္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ အိမ္ထဲ၀င္လာသည္ကိုေတြ႕သျဖင့္ ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္က
“ကဲ ကိုေနမင္းသူရိန္ေရ.. လာေတာ့ လာဗ်ာ… သီခ်င္းေတာ့ မဆိုလာပါနဲ႔”
ဟုေျပာလိုက္ရာ ေနမင္းသူရိန္လည္း ခပ္ရွက္ရွက္ႏွင့္ ကြပ္ပစ္တြင္၀င္ထိုင္ၿပီး
“အဲဒါပဲ ကိုပုလင္းေျပာင္ေရ.. က်ဳပ္အသံကလည္း ဘယ္ဘ၀ကကံလည္း မသိပါဘူးဗ်.. သီခ်င္းဆိုကလည္း ေတာ္ေတာ္၀ါသနာပါ လူတိုင္းကလည္း ခင္ဗ်ားေျပာသလိုေျပာေတာ့ က်ဳပ္မွာ ဘယ္သြားဆိုရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ”
ဟုေျပာလိုက္ရာ ကၽြႏု္ပ္မွာ ရယ္ေမာေနေသာ္လည္း ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္ကမူ
“ဒီလိုရွိတယ္ဗ်.. က်ဳပ္ၾကားဖူးသေလာက္ဆုိရင္ သံစဥ္ေတြထဲမွာ ဒို၊ ေရ၊ မီ၊ ဖာ၊ ဆို၊ လာ၊ တီ၊ လို႔ေခၚတဲ့ သံစဥ္ ၇ မ်ိဳးရွိတယ္ဗ်… ေနာက္မွာ ဒို တစ္ခု ထပ္ပါေသးတယ္ ဒါကေတာ့ အသံေသးမို႔ ထားပါ.. အဲဒီသံစဥ္ ၇ မ်ိဳးမွာ ဒို၊ ေရ၊ မီ ဆိုတာက အျမင့္သံ အျမင့္ကီး ဆို၊ လာ၊ တီ ဆိုတာကေတာ့ အနိမ့္သံ အနိမ့္ကီးေပါ့ဗ်ာ.. ခင္ဗ်ားအသံက အနိမ့္သံလည္း မပါ အျမင့္သံလည္း မပါဘဲ ဖာကီး ဖာသံနဲ႔ဆိုေနေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ေတာ့မေပါ့”
ဟု ေျပာေလရာ ေနမင္းသူရိန္က
“အမေလးဗ်ာ.. က်ဳပ္မွာ ေရွ႕ေနငွားခါမွ ေထာင္လံုးလံုးက်ဆိုသလိုျဖစ္ေနၿပီ ကိုပုလင္းေျပာင္ ေျပာေတာ့မွပဲ က်ဳပ္အသံက ဖာ ကီး ဖာ သံ ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္ဗ်ာ”
ဟုေျပာလိုက္ေလရာ.. ဆားပုလင္းပုလင္းေျပာင္ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္လည္း အားပါးတရ ရယ္ေမာလိုက္ရေတာ့ေလသတည္း။
